Sólskin - 01.07.1949, Blaðsíða 17

um leið og ég hœtti að blésa, rak ég hœgrí
handlegginn í glóandi skeifurnar.
Um leið fann ég mikinn hita og sóran sviða.
Samt lét ég á engu bera og faldi hendina.
Aron rétti mér höndina. Ég rétti þó vinstrí
fram. En þó hvíldu augu föður míns á mér,
og hann sagði:
„Því réttirðu honum ekki hœgri höndina?“
Þó gretíi ég mig. Ég gat varla varizt því
að hljóða. Nú var sviðinn orðinn svo sór.
Þó sagði faðir minn: „Hvað er að sjó þig,
barn?“ '
Nú var allur kjarkur minn þrotinn.
Mér fannst handleggurinn vera að brenna.
Ég þoldi ekki við fyrir kvölum og hógrét.
En um leið rétti ég fram handlegginn, svo
að faðir minn gœti séð sórið.
Faðir minn tók mig þó á handlegg sér og
bar mig inn í bœinn. Þegar inn kom, var búið
um brunasórið, sem var töluvert mikið.
Gekk ég lengi með handlegginn reifaðan.
En þegar mér batnaði, fór ég aftur að blósa
fyrir föður minn. Varð ég ekki eftir það fyrir
neinu slysi, enda gœtti ég þess jafnan að
koma ekki við rauðglóandi skeifurnar.
75