Sólskin - 01.07.1949, Blaðsíða 13

Svo stóð ó, að amma, sem þó var rúm-
liggjandi, neytti ávallt vatns úr svokallaðri
/fLambalaug“, sem er þó spölkorn fyrir austan
bœinn á Tunguhálsi í Skagafirði. En þar
bjuggu foreldrar mínir.
Þótti ömmu þetta vatn að einhverju heilsu-
samlegra en annað vatn. Var því reynt að ná
því jafnskjótt og það þraut, sem áður var sótt.
Það var starf systra minna að sœkja vatnið.
Ég fékk aldrei að fara með þeim, þótt mig
langaði mikið. Man ég, að mér féll það illa
og fannst það óréttlátí.
Ég hafði aldrei séð Lambalaugina og leit
á hana sem undrauppsprettu. Ekki rengdi ég
það þá, að vatnið út henni vœri betra og
heilsusamlegra en vatnið úr brunninum, sem
var í túninu og skammt frá bœnum.
Mig langaði mikið til að bragða vatnið.
En það fékk ég ekki.
Þegar ég komst að því, að sysíur mínar
drykkju vatn, í hvert sinn, er þœr sóítu vatn
handa ömmu, fékk ég grun um, að ekki vœri
svo lítil hollusta í vatninu. Það var þess vegna,
sem þœr voru svo miklu stœrri og feitari en
ég, sem var lág í lofti, horuð og vœskilsleg.
77