Sólskin - 01.07.1949, Blaðsíða 21
vœri m{ög léleg. Tók ég þó það róð, að draga
af mér smjörið mitt og fœra þeim.
Ég hélt, að með þessu gerði ég þeim gott
eitt.
Mikið varð ég glöð, er ég só, hvað þeim
þótti smjörið gott. Þeir skriðu til mín og glenntu
upp litlu ginin, en ég varð að mata þó með
puntstrói. Þeir voru svo gróðugir, að ég hafði
ekki við. Það tók ég sem voít þess, að þeir
vœru svangir og illa haldnir hjó móðurinní.
Ég komst brótt að því, að þeir þekktu mig
og fögnuðu mér, í hvert sinn, er ég kom, eink-
um eftir að ég fór að gefa þeim smjörið. Þeir
vissu óreiðanlega, á hverju þeir óttu von.
Hið sama endurtók sig dag eftir dag. Þeir
hópuðust um mig og glenntu upp ginin. Þó
að ég reyndi að gera ekki upp ó milli þeirra,
fór samt svo sem títt er, að þeir fengu mest,
sem frekastir voru.
Daglega stœkkaði ég smjörskammtinn, í
þeirri trú, að það vœri þeim hollt og gott, þvf
að ekki skorti þó lyst. Það ýtti undir mig, hve
gróðugir þeir voru.
Ég, sem unni þeim, vildi gefa þeim það,
sem bezt var og þeim hollast. Aldrei datt mér
79