Sameiningin - 01.05.1886, Blaðsíða 3

—35—
við, að ekki nálega hvert íslenzkt mannsbarn telr sig rétt eins og
að sjálfsögðu til þeirra ev. lút. safnaða síns eigin fólks, sem til eru
víðsvegar urn hinar íslenzku nýlendur eða aðal-byggistöðvar Is-
lendinga í þessu landi ? Hví er sú breyting á orðin síðan Ameríka
varð aðsetr Islendinga, að þar lætr all-mikill hluti þeirra telja sig
meðal heiðingja, þar sem á íslandi nálega allir undantekningar-
laust láta telja sig ekki einungis kristninni til heyrandi, heldr
sérstaklega hinni ev. lút. kristni ? Á það þarf varla að minnast,
að undanteknincfarlaust hafa allir landar vorir, sem flutzt hafa til
Vestrheims, verið skírðir til kristinnar trúar, og seinna, þá er
þeir voru komnir til vits og ára, og höfðu fengið uppfrœðing í
kristnum frœðum, með eigin munni staðfest skírnarsáttmála sinn,
hátíðlega svarizt inn í hina kristnu kirkju sína. Og víst hefir
enginn skilið þá inngöngu sína í kirkjuna svo, að það gilti að eins
ríkiskirkjuna, sem Danakonungr ræðr yfir á íslandi, svo að hann
v®ri laus allra mála, laus við fermingarheit sitt, jafnskjótt og út
fyrir ríkissvæðið danska væri komið, jafnskjótt og maðr hætti
að vera íslenzkr borgari, danskr þegn. Ollum hefir að vonum
skilizt, að sá, sem þeir við ferminguna sóru hollustueið, var kon-
ungr konunganna, hann,. sem sagði: „Mér er gefið allt vald
hæði á himni og jörðu“ (Matt. 28, 18), og að því hefði ferm-
ingarheitið sama gildi, hvar í heimi sem maðr kynni að eiga heima.
Varla neinn mun heldr frá Islandi flytja hingað vestr með þeirri
hugsan, að segja skilið við kristindóminn, þá er hér kœmi. þvert
á móti munu menn yfir höfuð að tala við burtför sína heiman
að eins víst ætla sér að vera í tölu kristinna manna eins og þeir
voru það heima. þessa skoðan sína sýna menn og í verkinu
eftir að þeir eru búnir að hafa vistaskifti; því að nauða-fáir eru
þeir íslendingar í þessu landi, þótt ekki heyri þeir til neinum
söfnuði, að ekki leiti þeir prests, ef nokkurn er að fá,
til að skíra og ferma börn sín. Hjónavígslu þarf varla að
nefna í þessu samhandi, að minnsta kosti ekki nema að hálfu
leyti, nefnilega að eins með tilliti til þeirra, er heima eiga í
Bandaríkjum, því að í Canada er engum lögheimilt að gefa í
hjónaband nema prestum, svo að þar hljóta allir, sem í hjóna-
band vilja ganga, að fá prest til að framkvæma vígsluna, hvort
sem þeir sinna kirkju og kristindómi eða ekki. En ef vér lít-
um til Bandaríkja, þar sem borgaralegt hjónaband er í fullu
gildi, þá mun það þó fremr lieyra til undantekningar en al-
mennrar venju, að hjónabönd sé á þann hátt stofnuð meðal Is-