Sameiningin - 01.05.1886, Blaðsíða 9

—41—
sem fyrir þaö hve ljós hún er og heygjanleg varð svo fram úr
skarandi vel löguð til ])ess, að á henni væri fagnaðarboðskapr
kristindómsins borinn fram fyrir þjóðir hins forna heims, Hinn
sterki stjórnar-armr Rómaveldis var út réttr yfir allar þekktar
þjóðir og hélt þeim saman í einni heild. TungumáliÖ var til
húið, vegrinn var til, fólkið var til. því að cinmitt þá var
almenn eftirvænting út breidd um heiminn, að um þetta leyti
myndi í austrlöndum frelsari fram koma.
Frá því er Malaldas var uppi og flutti sinn spádóm hafði
saga Gyðinga-þjóöar snúizt undarlcga. þá var þjóð þessi einn
hluti Persaveldis. En annar mikill sigrvegari kom síðan fram á
sjónarsviðið. Alexander mikli brauzt frá Masedoníu (Make-
doníu) og Grikklandi inn í Asíu og kollvarpaði veldi Persa
(árið 330 f. Kr.). þannig komust Gyðingar undir hið skammlífa
ríki Alexanders, og er það deildist við dauða hans (323), varð
Gyðingaland háð Egyptalandi, sem nú varð aftr sérstakt ríki.
Pjöldi Gyðinga var fluttr til Egyptalands, og þar var gamla testa-
mentinu snúið á griska tungu. Sú útlegging var nefnd septúa-
ginta, (sem þýðir sjötíu, því sagan sagði, að svo margir
menn hefði að henni unnið, og önnur saga, að þetta verk hefði
verið unnið á 72 dögum). Með þessari þýðing gamla testament-
isins myndaðist griskt biblíumál, sem var svo einstaklega vel
lagað fyrir boðskap þann, er síöar var fluttr um öll lönd á hinni
einkennilegu grisku mállýzku nýja testamentisins. Næsta útlent
ríki, sem Gyðingar urðu háðir, var Sýrland (í byrjan 2. aldar
fyrir Kr.).. Á tímabilinu meðan Gyðingar stóðu undir Sýrlands-
konungum var það að þeir urðu fyrir hinum grimmu ofsóknum
af Antíokus Epífanes, sem hertók Jerúsalem, lét 40 þúsundir
manna þar taka af lífi, og gjörði ítarlega gangskör að því að
fá gjöreytt öllum handritum af lögmálsbókinni (gamla testa-
menntinu), sem fundizt gátu, enda lét lífláta hvern þann Gyð-
ing, sem slík handrit fundust hjá. Musterið í Jerúsalem gjörði
hann að heiðnu hofi, þar sem Seifr yfirguð Grikkja skyldi tign-
aðr, og var líkneski hans reist á brennifórnar-altarinu. Loks
risu Makkabear upp (167 f. Kr.) og hrifu þjóð sína undan liinu
sýrlenzka ánaúðaroki. Lögmáli Mósesar var fylgt með meiri
trúmennsku en á nokkru undan gengnu tímabili í sögu Gyðinga.
En Makkabear neyddust til að leita aðstoðar hjá Rómverjum
og urðu þeim við það háðir (63 f. Kr.). Loks duttu Makkabe-