Sameiningin - 01.01.1893, Blaðsíða 12

—172—
lega hafi fflötun eftir dauðann í för með sér, svo aS stundleg vel-
vegnan náist eigi nema því að eins, að maðr leggi sáluhjálpina
í sölurnar, og hlyti þá hver alvarlegr maðr að f'yllast kvíða, þá
er guð veitti honum einhveija góða gjöf. Og þá værum vér
neyddir til að sœkjast eftir kvölum og steypa oss í eymd og alls
ekki láta oss nœgja, að herjast fyrir því að bera með þolinmœði
þrengingarnar, sem hinn agandi kærleikr drottins, en ekki hinn
náttúrlegi vilji vor, leggr oss á herðar. En allir vita, að þetta er
eigi kenning ritningarinnar; hún áminnir oss þvert á inóti um
það, að „þakka guði föður fyrir alla hluti“, og þá ekki að eins
fyrirþað, sem eilíft er; hún kennir oss, að„öll skepnaguðs er góð
og éngin burtkastanleg, sé hún þegin með þakkargjörð*'; hún
leggr oss í munn hœnina um daglegt brauð og kemr með þann
boðskap, að „öll góð gjöf komi að ofan frá íoðiir ljósanna". En
þar sem það nú engan veginn getr verið lragsan ritningarinnar,
að ríki maðrinn hafi kvalizt eftir dauðann af því að honum
vegnaði vel hér í lífi, hvað getr hún þá átt við, er hún jafn-óneit-
anlega tekr það fram, að hann hafi „rneðtekið sín gneði meðan
hann lifði“ sem einu orsökina til glötunar hans.
Hugsun ritningarinnar er sú, að allt það, sem ríki inaðrinn
þekkti, hafði tilfinning fyrir og mat sem gœði, heyrði þeim hlut-
um til, sem að eins verðr notið í þessu lífi. Sín gæði varð hann
að meðtaka meðan hann lifði hér; því það, sem maðr getr tekið
með sér í dauðanum, þekkti liann ekki sem nein gœði; þá cr
hann hafði skilið við lífið á jörðunni, var hann um leið skilinn
við þann stað, þar sem liann hafði öll sín gœði. I augum hans
liafði að eins hið holdlega og áþreifanlega liaft virkilegleik. Að
það var gott að lifa eins og hann dag hvern í dýrðlegum fagnaði,
og að það var vont að liggja eins og Lazarus, hlaðinn kveljandi
kaunum, það hafði honum vel skilizt; því gátu og önnur eins bág-
indi og Lazarusar vakið meðaumkan hans. En það, að hann,
ríki maðrinn, gat þurft á meðaumkan Lazarusar að halda, fyrir
þá sök, að honum fannst það ekki nein gœði að hafa þann guð-
er hjálpaði Lazarusi til að beia byrði lífsins, — það myndi hon-
um hafa virzt hlœgilegt. Hann vissi alveg vafalaust, að það
voru mikil gœði, að mega án ótta fyrir skorti horfa fram til
elliáranna, en að það gæti verið gott að safna f jársjóðum fyrir
eilífðina, það virtist honum að eins hégómamál. Um eilífðina