Sameiningin - 01.01.1893, Qupperneq 23

—183—
myndun ..Díakonissu-stofnunarinnar'. það er skóli fyrir ógipt-
ar stúlkur, er takast vilja þann starfa á hendur að hjúkra veik-
um, optast fyrir alls en»-a borgun. Annan eins starfa takast
engar nerna kristnar konur á hendur, sem leggja vilja líf sitt í
sölui’nar til að lina þjáningar mannanna. Undirbúnings-mennt-
un þeirra kennir þeim ekki síður aö hjúkra að sálum hinna
sjúku en að líkamanum, og hafa þær eíiaust oröið verkfæri i
hendi drottins til að snúa mjög mörgum deyjandi mönnum til
trúarinnar á frelsarann. Fjöldi kvenna gengur á stofnun þessa í
Kristjaníu, og hafa þær þaðan breiðzt út um allt land, til ómetan-
legrar blessunar fyrir andlega lífið í landinu.—Árið 1871 var
hann einhver helzti hvatamaðurinn að því að stofnað væri „Stú-
denta-heimilið" svo nefnda. Aður bjuggu stúdentar hingað og
þangað út um bæ, og var opt mjög illt að vita, hvar þeir voru
niður komnir. Afleiðingin af því var óreglulegt líf, drykkjuskapur
og svall. Til þess að koma í veg fyrir þetta, var „Stúdenta-heim-
ilið“ stofnað. það er stórbygging, þar sem stúdentar eiga kost á
að búa saman. þangað er leitazt við að safna saman á hverju
ári þeim af stúdentunum, sem enga vini eða vandamenn eiga þar
í höfuðstaðnum. þarna eru þeir undir áhrifum beztu maniia,
setn um t'ram adt -hugsa um að opna augu hinna ungu náms-
manna fyrir því afli, sem kristindómurinn liefur í sjer fólgið, tii
að varðveita manninn frá spiliing og illum lifnaði. — Prófessor
Johnson hefur að einhverju leyti verið riðinn við svo að segja
hverja einustu trúarlega lífshreyfing í landinu, og endurhætur
þær, er innleiddar hafa verið í þjóðkirkjuna norsku, eru lang-
mest honum að þakka. Hann er meðlimur aðal-nefndar hins
norska biblíufjelags og hefur vorið það síðan 1845. Hann er i
„nefndinni til að liðsinna norskum söfnuðum erlendis, sent í
nauðum eru staddir", og hefur sú nefnd starfaö mikið einlægt
síðan hún var sett árið 1858. Iíann á mikinn og göfugan þátt i
seinustu endurskoðun biblíuþýðingarinnar norsku. Að teija upp
öll þau kristilegu fyrirtæki, sem ltann hefur komið á fóteöa átl
öflugan þátt í, mundi verða allt of langt mál. V jer bætum því
að eins við, að hve tiær sem prestaskólinn á Islandi fs»r annan
eins m*nn og Gísla Johnson, eins trúarheitan, ötuUn, ósjerhlífinn,
framkvæmdarsaman, kemur það í ljós, hvort ekki væri unnt að
kippa mörgu í lag i kirkju þjóðar vorrar. Meinið er engan veg-