Sameiningin - 01.01.1893, Qupperneq 13

—173—
°g það, semhenni heyrir til: dóminn, eilíftlíf, sáluhjálpina—heíir
hann vafalaust hugsað, að enginn gæti vitaS neitt meS vissu.
EilífSin hefir staðið fyrir liugskotssjónum hans eins og óleysan-
kg ráðgáta eSa eins og' dimm þoka, sem varpar hjúpi yfir allt
°g alla, án þess að nokkur einn liafi nokkru sinni komið þaðan til
haka til að segja oss, hvað hún geymir í skauti sínu, því er aht
gleypir. ])að guSs orS, sem vér sjáum liann fyrirlíta enn, eftir
að í kvalirnar var komið, hefir hann eSlilega enn þá meir fyrir-
litið á jörSunni. GœSin, sem guðs orS bauð honum: aftrhvarf,
tni, náð, synda-fyrirgefning, líf í samfélagi meS guSi, reynd guðs
kraftar í veikleik trúaSra, réttr guSs barna til að erfa sálupjálp-
ina — allt þetta hefir í augum hans ekki veriS nein gœSi, heldr
tómar ímyndanir, og allt til samans tekið var það ekki eins mik-
ils virSi fyrir hann eins og aS lifa í dýrð og fagnaði einn einasta
hag. Fyrir Jiann var guð's rílci eJcki til, og svo gat liann þá
ð'clci heldr veriff til fyrir guðs rílci.
Hugsaðu þér svo þennan mann á því augnabliki, er hann er
nýdáinn. Mun sú breyting, sem að eins er líkamleg og sem er
fólgin í því, að auga hans brestr og hjarta hans hættir aS slá,
hafa getað gjöit hann aS öðrum manni? Er þaS líldegt, að liann^
sem nokkrum mínútum áðr að eins þelrki sársaulca líkamans
sem böl fyrir sig, og auS sinn í þessum heimi sem sin einustu
gœSi, liafi nú allt í einu orSiS fyrir þeirri breyting, að allt, er
hann áðr hafði fyrirlitið, hafi verið orSið honum dýrmætt, og
allt þaS, er áðr hafSi verið lionum dýrmætt, einkis virði? Er
ekki iniklu sennilegra, að þá er hann opnaði augu sín og fann
eilífðina slíta -sig frá ölJu, er liann slioðaði sem gœSi fyrir sig á
jörðinni, liafi liann hlotiS að tínna til óendanlegs saknaðar,
kveljandi löngunar eftir öliu því, sem hafði veriS innihaldið
lífi lians, svo að vöntunin hafi nú hlotið aS finnast honum eins
og óendanlegur tómleikr? Vér þurfum jafnvel eigi aS liugsa um
J)ina liáværu dómsrödd liinnar vaknandi samvizku, sem engar
heimsraddir framar gátu deyft. Vér þurfum eklci aS draga það
nieS inn í liugsan vora, hvernig hann nú, er það var orSið of
seint, hlýtr að hafa fundið til þess, aS það voru til gœði, er hann
hefði getað telcið með sér í dauöanum. Hitt er nóg, að vér höld-
urn oss aS því eina, er ritningin nefnir, aS hann JiafSi öll sín
gœði á jörSunni, og slcilst oss ]iá vel, að bann lilut aS finna sig