Sameiningin - 01.06.1893, Blaðsíða 11

Sýrlandi á 2. öld, en brátt lcom þaS upp, ai5 ritiö var dekta og
sarniö til stuðnings villukenning Dóketa trúarflokks nokkurs,
sem kenndi þaö, aö Jesús Kristur liafi ekki haft neinn virkileg-
an líkama og þannig ekki verið sannur maður. þriðja ritið er
hrot af EnolísbóJc, spádúmsriti vaf'asömu að uppruna, sem til var
þegar í fyrstu kristni og af ýmsum var haft í talsvert miklum
meturn. Öll ritin eru frumsamin á grískri tungu.
Enokshók þessi er meðal annars merkileg fyrir þá sök, að í
hana virðist vera vitnað í einu af ritum nýja testamentisins,
hrjefi Júdasar, þar sem svo segir: „Um þessa spáði og Enok, sjö-
undi maður frá Adam, segjandi: Sjá, drottinn kemur meðsínum
heilögu þúsundum til að halda dúm“ o. s. frv. (14. og ló. vers).
Að undanteknum fáeinum smábrotum í ritum eins af hinum
síðari grísku kirkjufeðrum, hefur Enoksbók síðan í fornöld að
eins verið til, svo menn hafi af vitað, í egypzkri þýðing, sem þó
var eigi út gefin á prent fyrr en 1853, og sneri útgefandinn
henni jafnframt á þýzku, og árið 1882 birtist hún einnig á
ensku; og sjest nú á hinu nýfundna gríska handriti af bókinni,
að þessi egypska þýðing liefur verið mjög nákvæm.
Um hið svo-kallaða Pjeturs guðspjall er það að segja, að
biskup einn í Antíokíu, Serapion að nafni, ritaði söfnuði nokkr-
um þar á Sýrlandi á 2. öld eptir Krists fæðing aðvörunarbrjef
gegn lestri rits þessa, sem hann með rjettu segir að fullt sje af
villukenningum. Og er þetta liið helzta, er minnzt er á ritið af
rithöfundum fornkirkjunnar. Vantrúaðir guðfræðingar á
þýzkalandi hjeldu því um hríð fram um og eptir miðja þessa
öld, að hin lcirkjulega sögusögn, sem gengið hefur í kirkjunni
síðan snemma á fornöld kristninnar, um það, að Markús hafi
ritað guðspjall sitt undir umsjón Pjeturs postula, hafl til orðið
út af því, að guðspjall Markúsar sje vafalaust ekkert annað en
aukinn samsetningur úr hinu svokallaða Pjeturs guðspjalli, sem,
þó að það væri týnt, vitanlegt var um, að aldrei hafði verið ann-
að en óekta ýkjurit. Nú sýnir það sig til fulls, er Pjeturs
guðspjall þetta aptur er orðið kunnugt, hve fjarri öllum sanni
vantrúarstaðhæfing þessi er, því í stað þess að vera sú einfalda
frumuppspretta, sem hið stytzta af guðspjöllum nýja testa-
mentisins sje runnið út frá, sýnir það sig að vera býsna marg-
brotinn samtíningur úr guðspjöllum vorum öllum fjórutn. Og