Sameiningin - 01.01.1898, Blaðsíða 4

-—164—
veríð skift í tvennt, og seinni partrinn svo verið ánafnaðr ein-
hverjum öðrum helgidegi í hinni síðari nýju guðspjallatextaröð,
sem að öðru leyti er tekin úr norsku kirkjunni. Lúterska
kirkjan í Norvegi (og Svíþjóð) helir nefnilega líka í seinni tíð
fjölgað helgidagatextum sínum, bœtt við tveimr heilum
textaröðum fyrir allt árið, tvennum nýjum guðspjöllum og
tvennum pistlum. Handbókarnefndin íslenzka liefir nú ekkert
átt við fjöigan pistiltextanna. En norsku guðspjallatextana
nýju, það af þeim, sem er umfram dönsku textana, hefir hú'n að
all-miklu leyti notað í hina síðari textaröð sína. Hinar tvær
nýju guðspjallatexta-raðir norsku kirkjunnar standa í 2. árgangi
„Sam.“ (Maí 1887). þegar á allt er litið, virðist oss norska kirkj-
an hafa verið heppnari í sínu textavali en hin danska. Og er
þetta þó auðvitað ekki svo að skilja, að ekki sé í sjálfu sér eins
mikið varið í texta þá, er Danir hafa valið, eins og hina, að svo
miklu leyti.sem þeir eru aðrir, heldr þannig, að þar kemr kirkju-
árshugmyndin enn betr fram. Sú hugmynd er nú vitanlega
ekkert stórvægilegt atriði, því síðr að hún sé neitt sáluhjálpar-
atriði. En kirkjuárið með þess ýmsu tíðaskiftum hefir á sér
göfuga hefðarhelgi í lútersku kirkjunni, og getr, ef réttilega er
með farið, stutt að því, að jafnvægi haldist í prédikaninni og
hinni opinberu guðsþjónustu yfir höfuð að tala á milli hinna
ýmsu atriða guðspjallasögunnar og trúarjátningarinnar, stutt
að því, að ekki verði sumum kristilegum trúargreinum haldið
einstrengingslega á lofti í kirkjunni 4 kostnað annarra jafn-
mikilsverðra trúargreina. Og svo lengi sem kirkjuárshug-
myndinni á annað borð er haldið,—og annað hefir enn þá ekki
komið til tnála meðal lúterskra manna í nútíðinni,— þá er
nauðsynlegt, að þeir kafiar úr guðs orði, sem valdir eru fyrir
standandi guðsþjónustulexíur og prédikunartexta í viðbót við
hina fornu texta, er tíðkazt hafa frá alda öðli í kirkjunni, sé
að efninu til í sem mestu samrœmi við þetta eldgamla textaval.
því hinir gömlu textar, og þá sérstaklega guðspjöllin gömlu,
ráða vitanlega tímaskifting kirkjuársins. En skiftingin er þessi:
Fyrst er aðventutíðin, þar næst jólatíðin, j?á epífaníw-tíðin
(sunnudagarnir eftir þrettánda), þá föstutíðin (að meðtölduin
hirium tveim níuviknaföstu sunnudögum á undan hinum eigin-
lega föstuinngangi), þá páskatíðin (ásarnt hvítasunnunni), og