Sameiningin - 01.01.1898, Blaðsíða 8

—168—
ér gjörðust hvor á sínum staS og tíma. En af því að efniS i
báSum sögunum er nálega hiS sama, ætti aS eins önnur aS vera
valin fyrir fastákveSiS guðspjall, og að minnsta kósti ætti ekki
að setja þær báðar í sömu textaröSina eins og nefndin þó befir
gjört. Að líkindum er þetta einnig ógát. þá fer og miSr vel á
því í sömu textaröðinni (hinni síðari), að láta niðrlagið á sög-
unni um blindfœdda manninn (Jóh. 9, 24—38) koma sem guS-
spjall á 12. sd. e. trin,, en upphafsömu sögu (Jóh. 9,1—11) vera
valiS fyrir guSspjall sjö sunnudögum síðar, á 19. sd. e. trín., þó
aS það, ef til vill, hafi verið gjört af ásettu ráði. Ekki skiljum
vér heldr, með tilliti til livers kaflinn í Lúk. 14, 12—15 (inn-
gangrinn til dœmisögunnar um hina miklu kvöldmáltíð) hefir
veriS valinn fyrir guðspjall á 5. sd. e. trín. þar ætti rniklu
betr viS Jóh. 1, 35—52 (fyrstu lærisveinarnir og nafnið, sem
Jesús gaf Símoni) við hliðina á hinu guðspjallinu nýja
(Matt. 15,13—19) og gamla guðspiallinu um hinn vfirnáttúrlega
tískidrátt (Lúk. 5, 1—11).
(Meira).
Christoplier Bruun um kristnitöku
forfeðra vorra.
(Sjá slðasta blað ,,Sam.“)
Ef guðhræddr og íhugunarsamr „píetisti“ tœki sér Heims-
kringlu Snorra eSa Njálu í hönd og læsi um kristnitökuna í
Norvegi og á íslandi, þá sæi hann brátt, hvílíkan þátt sverðið
átti í þeim athurðum, og væri þá ekki að furða, þó aS honum
yrSi svo starsýnt á það atriði, að hann veitti aS eins því og
pólitíkinni eftirtekt. En eftir því, sem eg fæ séð, hefir prófessor
Sars farið mjög líkt. það er í sannleika meira að segja um
kristnitöku þjóðflokks vors en þaS, sem hann leggr áherzluna á.
Um Njál þorgeirsson, vitrasta og ágætasta mann íslands, segir
svo, þá er tíðindin um hina nýju trú bárust þangaS út: „Hann
fór oft frá öSrum mönnum einn saman ok þuldi“, talaði við
sjálfan sig um hið mikla mál kristnu trúarinnar. Og er margir
mæltu í áheyrn lians, „at slíkt væri mikil firrn, at hafna forn-
um átrúnaði", þá sagði hann: „Svá lízt mér sem hinn nýi átrún-
aSr iriuni vera miklu betri, ok sá muni sæll, er þann fær heldr;