Sameiningin - 01.09.1906, Blaðsíða 3

!95
hvorn á eg heldr aö ganga?
Hinn breiSari veginn veröld fór
og villtist á götu ranga.
2. Vegrinn breiSi blekkir mann
með blómgu vellina sína;
um ljómandi grundir liggr hann,
sem .litfögrum blómum skína.
Vegrinn breiSi’ er villugjarn,
þar villist margr í þokum;
hann leiðir oss út á eyðihjarn
og endar í neyS aS lokum.
3. Vegrinn mjói’ er mörgum raun,
oss mœSir sandrinn þungr;
hann sumsstaSar liggr hvöss um hraun
og heiðar og urð og klungr.
Vegrinn mjói’ ei villir neinn,
þr.r vel er bjart vfir ö.llu.
Þótt langr hann þyki’, hann hggr beinn
aS ljómandi dýrSarhöllum.
4. Veittu mér, guS, að vara mig,
er vegina skal um kjósa.
Þótt gangi’ eg ei ætíð greiSan stig
né gatan sé milli rósa,
leiddu mig samt á lífsins braut,
og lát mig götuna finna,
er leiðir mig heim í ljóssins skaut,
til ljómandi sala þinna.
-------0------
Um hættu þá, hina sérstöku, sem því er í siðferSis.legu til-
hti samfara að grœSa fé eða verSa auðugr aS jarðnes*kum efn-
nm, er rœtt í ritstjórnargrein þeirri úr Sunday School Times,
sem aS meginmáli til birtist þýdd í þessu blaði „Sameiningar-
innar“. MikiS umhugsunarefni er það og bráSmauSsynlegt, að
því sé vel sinnt af öllu kristnu fólki æfinlega og al.lsstaSar, urn
fram allt þó á vorri tíS í þessu uppgripa-landi meS hinum
mörgu tœkifrerum fvrir almenning til aS auSgast. Og þar sem
íslendingar íiér eru nú sem óSast aS komast inn í strauminsi
burt frá fyrrverandi fátœktarkjörum til vaxandi jarSneskrar