Sameiningin - 01.09.1906, Blaðsíða 25

Bergniál.
Þi5 vit’íS, hvtö bergmál er,—börn. Eg er viss um, aö þiö
ílest liafiö tekiS eftir bergmálinu. Stundum þegar þi5 hafið
M'.riS úti og hafið kallað, þá hefur heyrst eins og tekiö væri und-
ir eða ykkur væri svarað. Eftir þessu hafið þið tekið.
f fyrsta sinni, þegar þið heyrðuð þetta, þótti ykkur þaðj
v.ndarlegt. Þið furðuðuð ykkur á því, hvað þetta gæti verið.
Þið sáuð engan, en heyrðuð þó einhvern svara. Og svo kölluð-
tiö þið aftur eða hóuðuð. En sama kallið kom aftur til vkkar
eða hóið. Og röddin líktist ykkar rödd. Það var eins og ver-
iö væri að herma eftir ykkur. Þið tókuð eftir því. Og þá er
liklegt, að þið hafið kal.lað: „F.rtu að herma eftir mér?“ Og
lieyrðuð svo svaraö: „’erma eftir mér?“ — Þá hafið þið kall-
að: „Þegiðu!“ Og svarið kom: ,,’egiðu!“— Þá enn hærra og
í byrstum róm: „Þegiðu, karl!“ Og svarað í sama róm: „’egiö’,
karl!“
Nú hafið þið viljað fá aö vita, hvað þetta væri. Þiö hafiö
þá spurtt mömmu ykkar, og hún sagt ykkur, að þetta væri
bergmál. Röddin ykkar sjálfra bærist aftur til ykkar.
Þaö er gaman aö bergmáli. Gaman að hlusta á, þegar vel
ttkur unáir í skógi eða klettum. Og að syngja þá og heyra
srngiö r.lt í kring um sig. En þegar illa er sungið og talað er
Ijótt, þá hevrist þaö líka. Og er það ljótt bergmál.