Sameiningin - 01.09.1906, Blaðsíða 30

222
Sumir menn eru líkir þyrnirunninum. Þá langar aö eins
til aS klóra í aSra og rífa þá. Þeir hafa gaman af ]?ví. Gam-
an af aS meiSa ])á og særa. ASrir hafa gaman af aS skemrna,
rífa og tæta alt sundur. Ætla sér ekki aS gera neitt gott með
því eSa hafa gagn af því. Rifa aS eins til þess aS rífa. ÞaS
er þeim svo mikil ánægja. „Svei, svei! ÞaS er ljótt!“—segiS
,}>iS. Já, víst er þaS ljótt. En, þiS megiS þá aldrei líkjast
þyrnirunninum, börn.
-------o-------
S()gur um dýr.
Eftir handriti H. Kr. Er.
II.
Einhverju sinni var tollheimtumaSur einn í Helsingjaeyri
á Sjálandi. Hann átti tvo veiSihunda. Einu sinni var þaS, er
hann sat í tollgjaldskúsinu, aS annar hundurinn kom hlaupandi
til hans, og var mjög órór, og lét ýmsum látum, sem vildi hann
fá húsbónda sinn til aS fylgja sér. MaSurinn gerSi þaS aS síS-
ustu, þá er hann skildi, hvaS hundurinn vildi. Hundurinn h'ióp
fvrir, uns hann kom aS víggirSingunum umhverfis Krónuborg,
er stendur rétt hjá Helsingjaeyri. Hinn hundurinn var þar
fastur í dýraboga, er haíSi veriS lagSur þar.
III.
MaSur er nefndur Görkingk; hann átti heima á Þýskalandi.
Hann var embættismaSur. ÁriS 1726 var hann skipaSur í nefnd
eina og skyldi hún eiga fund meS sér i bæ einum litlum, sem
nefndur er Gattersleben, og hélt því Görkingk þangaS. Hann
átti hund einn svartan, stóran vexti, og var hann mjög fylgi-
spakur viö húsbónda sinn. Hundur þessi hafði hlaupiS á eftir
honum, svo aS hann ekki vissi. Þá er Görkingk sat að miS-
degisverði ásamt hinum nefndarmönnunum, kom hundurinn inn-
í stofuna, þar sem þeir sátu, snuSraSi upp húsbónda sinn og tók
að gelta ákaílega. Görkingk bauð þjóni sínum að reka hund-
inn út, en þá tók hundurinn aS urra, og lét sem hann mtndi
bíta þjóninn, hljóp til húsbónda síns, gelti i sífellu, og beit
í kjól hans, eins og hann vildi fá hann til að standa upp. Það
var rétt að honum kjötstykki, en hann þáði það ekki, og hætti
ekki aS ónáða húsbónda sinn. AS síðustu tók Görkingk eftir, að
hundurinn var alvotur. Datt honum þá í hug, aS einhverjar
sérlegar ástæður hlytu aS vera til þess, að hundurinn væri svo
órór. Hann stóð því upp frá borðum, og bjóst að fylgja hon-
um. Þá er hundurinn sá þaS, gerðist hann þegar rór, stökk