Sameiningin - 01.12.1951, Blaðsíða 18

96
Sameiningin
miklu verra. Trúarbrögðin byggjast fyrst og fremst á
trausti og trú; trúaður maður gerir sér ljóst, að líf hans er
ekki einvörðungu bundið við hann sjálfan, upptök þess eru
ekki í honum sjálfum, heldur utan hans, og það bendir út
fyrir hann. Ég trúi því, að guð sé bæði upptökin og mark-
miðið; að Kristur sé fullkomnasta opinberun guðs, og að
trú á hann sé vörn okkar gegn vonzku heimsins. —
Ég ætla að vitna í nokkur orð, sem staðfesta trú á guð.
En fyrst verð ég að vara við algengum misskilningi — hann
kann að virðast þýðingarlítill, en raunverulega er hann
mjög mikilvægur. Það er ríkjandi misskilningur á eðli máls
og hugsunar. Það er almennt gert ráð fyrir, að orð séu
myndir af hlutum; réttar myndir ef þau eru nákvæm eftir-
mynd, eins og t. d. ljósmynd, en rangar, ef þau eru það
ekki. Einnig er talið, að mál vísindanna sé hið rétta mál,
og að vísindaleg sannindi séu hin einu réttu sannindi. Þessi
misskilningur gerir menn blinda og daufa á mál trúarlegra
hugsana, sem að réttu lagi er bundið mál en ekki óbundið.
Hér er sígilt dæmi um trúarjátningu:
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast, leiðir mig
að vötnum, þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína, leiðir mig um rétta vegu fyrir
sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, óttast ég ekkert
illt, því að þú ert hjá mér, sproti þinn og stafur hugga mig.
Þessum orðum er ætlað að vekja í huganum myndir,
en aðeins með líkingum. Hér er ekki um að ræða sauði eða
hirða eða grundir eða vötn eða nokkuð það, sem er af heimi
hins sýnilega og áþreifanlega. En orðin eru jafnsönn fyrir
því.
Ég held því ekki fram, að ég óttist aldrei, en ég veit,
að ef ég treysti guði, þarf ég ekki að óttast neitt. Hinu held
ég fram, að þeir sem ekki treysta guði, séu hræddir; eða
að þeir hafi aldrei gefið sér tóm til að íhuga, hvað þeir eru
og til hvers þeir eru hér, og að þeir lifi í blekkingarheimi.
Eða ef til vill eru einkunnarorð þeirra: „Etum, drekkum og
verum glaðir, því að á morgun deyjum við“. Slík einkunnar-
orð hæfa vel skynlausum skepnum; en ef þau eru höfð um
menn, þýðir það, að þeir eru raunverulega dauðir. Aðalböl
nútímans er ef til vill ekki ótti heldur dramb. Þetta er