Sameiningin - 01.12.1951, Blaðsíða 23

Sameiningin
101
guðsbörn og börn glötunarinnar. Spurði ég hann um þýð-
ingu krossanna. Kvað hann þeir ættu að merkja plágur
þær níu óskiljanlegu, sem mundu kvelja menn og skepnur
um allan heim. En hinar níu sólir ættu að merkja réttlæt-
ing guðsbarna. Spurði ég hann um merkingu stjarnanna
Hvað hann merkingu þeirra útvaldar og fyrirdæmadar sálir.
Sagði hann að þeir útvöldu mundu skína sem sól í heim-
kynni föðursins, en fyrirdæmdir blikna af ávirðing verka
sinna og af kvíða fyrir þjáningum kvalastaðarins. Varð ég
mjög skefld við þessi orð. Mælti hann: „pttastu ekki, en
athuga heldur“. Spurði ég hann hverjum flokknum ég til-
heyrði. Hann sagði: „Trú þú og efast ekki; trúuðum er ekk-
ert um megn. Gegnum kross og mótlæti byrjar oss ganga
inn í ríki himnanna, vís er náðin að reiðinni afstaðinni“.
Spurði ég hann um merkingu eldsins hins mikla. Kvað
hann það tákna heimkynni fordæmdra; sauðkindurnar tákn
fyrirdæmdra, sem ekki gerðu sér von um frelsun, mundi
dauðinn flýja þá, en ávirðing þeirra haldast við.
Tók ég nú enn að verða mjög hrædd. Ávarpaði hann
mig sömu hughreystingarorðum og áður og mælti: „Þú átt
eftir að sjá mikið enn“. Sá ég þá bjart ský renna upp í
austri og staðnæmast á miðjum himni mitt á meðal þeirra
tákna, sem fyrir voru. Ljóminn af skýi þessu líktist tungls-
ljósi. Við komu skýsins varð sú breyting, að sólirnar mistu
birtu sinnar, en krossarnir urðu hvítir sem mjöll. Hvarf
hvorutveggja á bak við skýið. En í miðju skýinu sá ég sól
ómælilega bjarta. Spurði ég um merkingu hennar. Mælti
maðurinn: „Fyrir þá einu sól réttlætisins, eru allir réttlátir
orðnir, þeir sem sáluhjálpina eig'a að erfa. Þó að syndir
yðar séu rauðar sem blóð, skulu þær verða hvítar sem
mjöll“.
Nú þótti mér að stjörnufylkingarnar færa sig sín hverju
megin við skýið. Sá ég þá mann krossfestan í loftinu, og
var ég yfirmáta hrædd. Þóttist þó skilja þýðingu táknsins.
Gekk bjart leiftur frá krossinum í allar áttir. Þegar ég
inti eftir þýðingu þessa merkis, svaraði hann með því að
spyrja hvort ég þekti ekki hann, sem væri á krossinum.
Svaraði ég með því að segja, að það mundi vera Jesús, sonur
Guðs, eða hvort það væri ekki svo. Hann svaraði: „Þeir
munu sjá þann, sem þeir stungu“.
Hneig ég nú niður máttlaus af ótta. Reisti maðurinn
mig aftur á fætur.