Sameiningin - 01.12.1951, Blaðsíða 22

100
Sameiningin
Draumur Guðrúnar Brandsdóttur í
Stagley ó Breiðafirði, sem hana
dreymdi órið 1762
Draumur sá scm hér er sagður mun mörgum Tcunnur af hinu
eldra fólki; hefir hann geymzt i gömlum ritum og ekki ólíklegt
að ýmsum kunni að verða til ánœgju að sjá hann á prenti.
„Ég þóttist ganga út að næturlagi, var myrkt svo að ekki
sást til fjalla, var mér litið í austur og sá ég renna upp á
himninum níu eldlega krossa; fylgdi geislavöndur hverjum
um sig. Þá varð mér litið í vesturátt, sá ég níu sólir renna
upp á sama hátt og krossarnir; staðnæmdust þessi tákn
gegnt hvort öðru, varð ég lémagna af ótta og lét fallast á
jörðina. Þótti mér þá einhver snerta mig og segja: „Stattu
upp og sjá“. Leit ég þá mann nokkurn; hann var með hvítt
hár og klæddur rikkilíni með linda um mittið, líkan líf-
stykki úr völdu efni; sverð bar hann hægra megin, fest í
lindann. Vinstra megin bar hann byssu og geislandi vönd
á brjósti. Hann hélt á skriffærum í hægri hendinni og bók
í þeirri vinstri. Spjöld bókarinnar voru úr steini.
Varð ég óttaslegin mjög, en maðurinn snart mig og
mælti: „Óttastu ekki, athugaðu heldur. Tíminn er á förum
og það eftirkomandi byrjar“.
Nú varð mér litið til suðurs og sá ég stjörnur margar
á himnum, voru þær í tveimur fylkingum, var annar flokk-
urinn dimmur, en hinn skjær og tindrandi. Eldlogar miklir
léku yfir hafinu, gaus þaðan reykur ógurlega mikill og
dimmur og virtust sauðkindur berast í reyknum; féllu sum-
ar aftur niður í eldinn, en aðrar nálægt honum. Lét ég
enn örmagnast af ótta. Endurtók þá maðurinn: „Óttastu
ekki, athugaðu heldur“.
Þóttist ég spyrja manninn hver hann væri og hvað
væri erindi hans. Sagði hann að ég mundi ekki skilja það
að sinni, en það mundi verða mér skiljanlegt síðar. „Er ég
fyrirrennari hans, sem kemur á eftir mér“. ítrekaði ég
spurningu mína um erindi hans. Kvaðst hann vera sendur
til að fara um heiminn allan, til þess að hegna óguðlegum
og til að liðsinna þeim sem vilja þiggja. Og til að aðskilja