Sameiningin - 01.09.1953, Blaðsíða 12

58
Sameiningin
Hann er um þjóðlíf og aldarfar á Gyðingalandi. Kaflinn er
auðugur af alls konar fróðleik, sem varpar Ijósi á sögu
Jesú, og slíkt hið sama má segja um bókina í heild sinni,
eins og áður var tekið fram.
Um meðferð höfundar á sjálfu söguefninu þarf ég ekki
að vera langorður. Hann er „allur við boðskapinn", eins og
sagt var um Pál; allur á valdi meistarans; þreytist aldrei á
að lýsa þeirri guðdómlegu tign og miskunn, sem birtist í
Jesú Kristi. Mér virðist hann hafa mestar mætur á Jóhannes-
arguðspjalli af öllum bókum Nýja testamentisins.
Inngangur æfisögunnar, eins og forspil að heilögum
söng, er frásögnin um Jesú tólf ára í musterinu. Messíasar-
tignin birtist þar eins og í nýgræðingi, sem síðan blómgast
og vex, stig af stigi, við skírnina, við freistinguna, við boðun
guðsríkis, við friðsælar stundir með lærisveinum, við lækn-
ingu sjúkra og frelsun syndugra, við vinakærleik og hatur
óvina, unz hún nær sinni fegurstu mynd, fullkomin, alheilög,
óskiljanleg, í fórnardauða hans og upprisu. Svo lýsir höf-
undurinn æfi Jesú Krists, í fáum orðum sagt.
Frásögur um kraftaverkin tekur hann gildar yfirleitt
og greinir frá þeim óhikað. Gjörir og góða grein fyrir þeirri
trú sinni. Sleppir þó einstökum söguatriðum eða víkur á
annan veg, hér og hvar, því að hann fylgir þessari öld í
skoðun sinni á innblæstri ritninganna. Hann hikar ekki við
að leiðrétta eitt guðspjallið eftir öðru, þegar eitthvað virðist
fara tvennum sögum.
Stundum urðu þær nokkuð þreytandi, gömul biblíu-
skýringarnar, sem alt vildu samrýma, bæði smátt og stórt.
En mér finst nýju fræðin fara tíðum helzt til langt í hina
áttina.
Gagnrýni eða leiðréttingum sleppir hann venjulega,
þegar um kraftaverk er að ræða. Segir þá bara söguna blátt
áfram, eins og honum finst hún eðlilegust; sleppir sumu,
en neitar ekki. Áhöstunarorð Jesú: „Þegi þú! Haf hljótt um
þig!“ lætur höf. vera töluð til lærisveins, en ekki til storms-
ins. Eins, þegar Jesús gengur á vatninu, þá er slept sögninni
um tilraun Péturs. (Hún er aðeins hjá Matteusi).
Margir nýfræðimenn amast við sögunni um uppvakn-
ingu Lazarusar. Höf. tekur þar í jákvæðari streng: Að neita
henni „um alt sögulegt gildi“ telur hann „ekki varlegt né
viturlegt." En í meðferð þeirrar sögu sleppir hann því