Sameiningin - 01.09.1954, Page 9

Sameiningin
63
sögunni, getur hún þá boðað hann starfandi í nútímanum?
Getur Guð Ritningarinnar tekið líf þitt og mitt í hönd sér
og skapað það á ný í sinni mynd?
Hér erum vér komnir að sjálfum kjarna málsins, þ. e. a. s.
hvernig Biblían getur orðið bók trúarinnar og ekki aðeins
sögunnar, bók nútímans og ekki aðeins bók hins liðna.
Lausnin er í tveim þáttum. Hinn fyrri snertir heimspeki
og sögu, hinn síðari guðfræði og trú.
Hvað fyrri þáttinn snertir, leiðir athugun í ljós, að
trúarreynsla og trúarbarátta liðinna kynslóða Biblíunnar
felur í sér sígild og ævarandi lífsvandamál og lausn þeirra,
og af þeim sökum lífsvandamál vor, sem nú lifum.
Þegar Kain verður þess vísari, að Abel bróðir hans
vegnar vel, verður honum ljóst, að uppsprettulind lífsham-
ingju mannsins á sér stað utan mannsins. En hann hafnar
því að gera þessa vitund að sinni eigin og sigrast þannig á
hatrinu til bróður síns og ræður hann því af dögum.
Þegar Jeremía lýsir þannig synd lýðsins, að þeir hafi
hafnað uppsprettu hins lifanda vatns og grafið sér eigin
brunna, sem reynast vatnslausir, er hann að vísu að lýsa
ráðleysi þjóðar, sem komizt hefir í örþrif á sviði stjórnmála,
fjármála og þjóðfélagshátta. En um leið lýsir hann og lætur
í ljós grundvallarsannindi um líf mannsins, að hann hafi
fjarlægzt uppsprettulind sinnar eigin verundar, Guð sjálfan,
og sé þurfi þeirrar frelsunar, sem Guð einn getur látið í té.
Hið sama má segja um þessi orð Esekíels: „Og hver sá
maður, sem er ráðvandur, og iðkar rétt og réttlæti, sem etur
ekki fórnarkjöt, á fjöllunum og hefur ekki augu sín til
skurðgoða ísraelsmanna, flekkar ekki konu náunga síns og
kemur ekki nærri konu meðan hún hefir klæðaföll, sem
engan undirokar og skilar aftur skuldaveði sínu, tekur ekki
neitt frá öðrum með ofbeldi, sem gefur brauð sitt hungruð-
um og skýlir nakinn mann klæðum, sem lánar ekki fé gegn
leigu og tekur ekki vexti af lánsfé, sem heldur hendi sinni frá
því, sem rangt er, og dæmir rétt í deilumálum manna, sem
breytir eftir boðorðum mínum og varðveitir skipanir mínar,
með því að gjöra það, sem rétt er, — hann er ráðvandur og
skal vissulega lifa, segir Drottinn Jahve“.
Grundvallarsjónarmið Esekíels er hér hið sama og
Jeremía, enda þótt áherzlan sé á öðrum þáttum málsins.
Hann skilur réttlætið vera hlýðni við ákveðin boð og reglur