Sameiningin - 01.09.1945, Blaðsíða 8

168
Safnaðarfólk vort lét sig einnig, frá fyrstu tíð, skifta hin
andlegu mál. Vil eg þar fyrst nefna andlega fræðslu heim-
ilanna, er á fyrstu landnámstíð voru hið blessaða vígi æsku-
lýðsins. Ekkert jafnast á við hina kristnu heimilismenningu.
Hún var hinn dýrmæti heimanflutti arfur vor.
Þá má einnig tilnefna undirbúning ungmenna undir
fermingu, er konur og menn hafa, fyr og síðar, hjálpað til
með í hinum víðlendu prestaköllum. Munu margir prestar
hafa minst með þakklæti samstarfs og hjálpar á þessu sviði.
Veit eg um einn afskektan söfnuð, sem blessar minningu eins
slíks manns, er um fjörutíu ár vann að uppfræðslu hinna
ungu undir fermingu, og í sunnudagaskóla og telur hann
andlegan föður bygðar sinnar og safnaðar. Önnur slík dæmi
•mætti tilnefna, en eg læt nægja hér að vitna til minningar-
orða eins prests úr vorum hópi, er mintist þess, að hinn látni
leiðtogi hafði verið í söngflokk safnaðar síns í 54 ár — í
safnaðarstjórn 46 ár, sunnudagaskóla kennari í 35 ár, hafði
annast umsjón kirkju og grafreits í 22 ár. Þó þetta muni
vera einstætt dæmi, má þó fullyrða að fágæt hefir trúmenska
margra verið og er enn þann dag í dag.
Við að rifja upp hið liðna vakna spurningar í huga:
Taka safnaðarmenn vorir safnaðarstörf jafn alvarlega
nú? Eru þeir ekki orðnir tiltölulega fáir úr hópi karlmanna,
er finna köllun til að kenna á sunnudagaskóla? Eigum vér
ennþá flokk þróttlundaðra, einlægra, yfirlætislausra leik-
manna á hverra herðar vér öruggir leggjum framtíðarstarf
kirkju vorrar? Hefir oss nútíma prestum mistekist að fram-
kalla þá krafta, sem búa í sálum karlmanna í söfnuðum vor-
um, kirkjustarfi voru til framsóknar í nútíð? •— Getum vér
ekki með hjálp guðs endurvakið ábyrgðar tilfinninguna, er
oft virtist svo afarglögg á fyrri tímum? Um þetta er vert að
hugsa í fylstu alvöru.
Áður en eg lýk máli mínu, hlýt eg með fáum orðum að
minnast á hið frábæra starf safnaðarkvenna og kvenfélaga
vorra, bæði fyr og síðar. Án áhrifa og hjálpar þeirra mundi
starf vort í mörgum söfnuðum hafa liðið undir lok Land-
námskonur kyntu hina helgu glóð trúarinnar á arni heimil-
anna. Lengi vel áttu þær við svo andstæð kjör að búa, að
þær gátu ekki gefið sig við félagslegum störfum. Ef til vill
réði einnig nokkru hér um að á þeirri tíð, sem vesturfarir
hófust frá íslandi, átti það sér naumast stað, að konur gæfu
sig við opinberum félagsmálum. Sú íslenzka hefð mun hafa