Sameiningin - 01.03.1930, Qupperneq 29

91
Riddari, einsetumaður og maður
Saga eftir Thomas S. Arthur
Riddarinn
Guy de Montfort var eins ágætur riddari og' nokkurntíma hefir
lagt spjóti e'ða'sveiflað glampandi stríSsöxi. Mörg göfug og veg-
lynd einkenni prýddu hann, en því miður bar skugga á þau frá þeim
einkennilega iblóðþorsta sem auðkendi öld 'þá er hann lifði á — öld
þegar “elskið vini yðar og—hatiS óvini yðar” kom í staö: “Elskið
óvini yðar, blessið þá sem yður bölva, gerið þeim gott sem hata
yður og biðjið fyrir þeim sem rógbera yður og ofsæ'kja.”
Tíu riddarar jafn ágætir og Guy de Montfort og prýddir sömu
göfugu og veglyndu einkennum höfðu fallið fyrir hreysti hans og
yfirburðum. Fyrir þetta naut hann aðdáunar og broshýrs viðmóts
hinna fögrustu ikvenna hvar sem leið hans lá, og skáldin sungu um
hreysti hans í veizlusölum og mannfundum.
Við burtreið er haldin var í iheiðurskyni er dóttir konungsins
giftist, skoraði de Montfort til einvígis hvern er hug hafði til. í
tvo daga tók enginn þessari áskorun þó þrisvar væri (hún borin frarn
af kallara. Á þriðja degi reið ungur og óþektur riddari með' luktan
hjálm inn fyrir grindurnar og bauð sig til atlögunnar. Grannur
-vöxtur, limaburður og alt útlit benti til þess að hann væri ekki jafn-
oki de Montforts — og þannig reyndist Iþað.
Riddararnir riðu saman og við fyrstu atreið lagði Guy spjóti
sínu gegnum Ibrjóstverju hins unga og hugrakka riddara og hæfði
hann í hjartastað. Er hann féll til jarðar, fór af honum hjálmurinn
og yfir ásjónu og herðar steyptist flóð af Ijósu, hrokknu hári.
Fljótt barst sú furðulega frétt frá einum til annars og gagntók
hugina, að hinn ungi riddari er fallið hefði fyrir köldu stáli de
Montforts væri ungmær og það engin önnur en hin fagra og hug-
rakka Agnes St. Bertrand. Nokkrum mánuðum áður ihafði faðir
hennar fallið í einvígi við Guy, sem skorað hafði honum á hólm.
Konungurinn bauð að burtreiðin skyldi hætta, og glæsilegir ridd-
arar og glaðværar hefðarkonur snéru til ferðar með alvarlegri hug
en að heiman var farið. Einn í kastala sínum gekk Guy um gólf
með hröðum skrefum og á honum hvíldi alvarlegt augnaráð forfeðra
hans frá veggjunum. Engill miskunseminnar var nær honum en í
fjölda mörg ár og talaði greinilega til hjarta hans —• því nú snérist
hugurinn ekki urn hann sjálfan.
Spurningin sem kom fram í huga hans og gerði honum órótt,
var ihonum ný: “Til hvers er þetta?” Hann hafði deytt St. Bert-
rand — en hvers vegna ? Til að auka á ný frægð sína sem hug-
rakkur riddari. En var það þess vert sem lagt var í sölurnar?