Sameiningin - 01.04.1927, Síða 8

102
þroskaleið kristindómsins, hiÖ síöara er aÖ loka þeirri leiÖ fyrir
mönnunum.
Varla getur nokkur vafi veriö á því, að sá hugsana rugling-
ur, sem ketnur fram í þessu sambandi á rót sína að rekja til þess,
að menn eru ókunnugir jafnvel meginatriðum kristilegs lífs og
þroska. Meira ætti að mega vænta af mentuðum mönnum, ekki
sízt ,ef þeir fara að gera kristileg málefni að opinberu umtalsefni.
En staðhæfing eins og sú að engum detti í hug að ibreyta eftir
kenningu Krists, eða að hlutaðeigandi hafi aldrei kynst manni,
sem s'é af einlægni auðmjúkur, eins og mentamaður hér vestra
hefir haldið fram, gefa fremur tilefni til þess að maður athugí
misskilning þessara manna á kristilegum hugtökum, en að menn
taki mark á úrskurði þeirra.
Það er óefað, að alvarleg viðleitni á hlýðni við kenningu
Krists er ekki nógu almenn í Íífi samtíðarinnar, að kristilegar
dygðir eins og auðmýktin, hafa náð oflítilli útbreiðslu. En varla
getur maður varist þeirri hugsun, að það sé tæpast samhygð með
auðmýkt eða almennri hlýðni við boð Krists, sem orsaki það, að
menn finni vott til hvorugs í mannlegu lifi. — En þefm, sem af
einlægni liggur á hjarta að sækjast eftir þvi lífi, sem Jesús Kristur
gróðursetti meðal manna, má vera það gleði að gildi þeirrar við-
leitni er ekki háð sieggjudómum manna, því reynslan færir þeim
heim vissu, sem ekki verður hrakin.
En spurningin, sem lögð er fram til fyrirsagnar, ætti atS vera
vel til þess fallin að hvetja kristna menn til sjálfsprófunar,
K. K. 6.
Eftir Séra Sigurð Ólafsson.
Vorblómin, sem þú vekur öll,
vonfögur nú um dali og fjöll,
hafblá alda og himin skin
hafa mig lengi átt að vin.
Leyfðu nú, Drottinn, enn að una
eitt sumar mér við náttúruna,
kallirðu þá, eg glaður get
gengið til þín ið dimma fet.
þjónas Hallgríms'son.)
Leysingar eru nú að verki í náttúrunni umhverfis okkur