Sameiningin - 01.04.1919, Qupperneq 5

35
oss í liugarlund livað verða muni á morgun, og engan þátt
átt í sögu mannlífsins.
Ófúsleiki vor að skilja við þetta alt er eðlilegur, af
því vér erum í líkamanum og tilheyrum jörðunni. Iieim-
urinn er oss kær, ekki í neinni illri merkingu eða synd-
samlegri, heldur á eðlilegan og heilbrigðan hátt, og jafn-
vel hugur hins hugprúðasta hikar sér, Iþegar um það
jæðir, að vera sviftur öllu þessu. Því er það, að þrátt
fyrir áminningar spekinnar og uppörvun trúarinnar,
kjósa flestir firðar lífið, sem nú er, og vilja ekki sleppa
því fyrir nokkra muni. Þó vér séum umkomulitlir, sjúkir
og fátækir, lostnir sárum margra soi’ga, Iþá samt — svo
lengi senx andinn ekld nxissir máttimx — flýjunx vér dauð-
ann, og erum fúsir að bera byrðina áfranx; og ógjarna
viljunx vér hafa fataskiftin þó vér trúum því, að vér
eigum að skrýðast klæðum ljóssins og búa í þeim hxxsxxm,
seixi ekki erxx með höndxxm g'jöi'ð, eftir umskiftin.
Því er það, að um enga vellíðan getur verið að ræða
hér á jörðu og eng’a hugarró þegar maður eldist, íxema
svo, að maður á einhvern hátt geti borgið eilífðar-þrá
sinni og von ódauðleikans; íxema svo, að páskar trúarinn-
ar koixxi og upprisan frá dauðuixx verði xnanni óbrigðul
vissa. Án páska er lífið óbærilegt; án upprisu-vissu væri
dauðinn það myrlaxr, sexxx gerði oss alla sturlaða.
Sannaiiir fyrir áframhaldi lífsins og eilífum pásk-
um eru tvenskonar: (1) Þær, sem bygðar eru á líkum og
( 2) þær, sem skýlaxxsar erxx og óyggjandi. Til hins fyrra
fiokks teljast aðalega þessar þrjár: (a) Alt bendir til
jiess í jarðneskri tilveru, að lífið, senx nxx er, sé enn ekki
fxxllgert. Þegar daxxðinn kemur, nxá oft segja, að maðxxr-
inn sé þá enn ekki nema nýbvrjaðxxr að lifa. Yæri ekki
endalaust áfrfamhald, sórveruleg framþróun og full-
komnun, þá væri lífið uií-laust, tilgangslaust, ekkert anix-
að en tilviljxxn, senx ekkert gildi hefir. (b) Þar sem göf-
xxgustxx hvötum manns-sálarinixar og háleitustxx hugsjón-
xxm verður aldrei fullnægt í þessxx lífi, þá bendir það til
þess, að fullnæg’jan sé geynxd í öðrxx lífi; því vér getuxxx
ekki gert oss í hugarlund, að Guð skapi mamxinn einungis
til þess að stríða honum og' stonka xneð því, að skapa
hann íxieð þörfunx, sem haxxix aldrei fái uppfyltar. Vér