Sameiningin - 01.04.1919, Síða 21

51
.Þess landnámsins 'ber Sameiningunni sérstaklega ab'
minnast, er Kristján Jobnson átti á svæði trúar og krist-
indóms. Það landnám bans var bæði mikið og fagurt.
Ár 'þau er hann dvaldi í Winnipeg um og eftir 1880 varð
hann fyrir sterkum á'hrifum hins enska trúarlífs. Gekk
hann að staðaldri í kirkju þess prests, sem um þær
mundir hafði einna mest vekjandi áhrif á trúarlíf manna
í borginni. Þegar séra Jón Bjarnason kom svo til
Winnipeg 1884 og veruleg safnaðar-starfsemi hófst með
Islendingum í Winnipeg og Argyle, varð Kristján John-
son einliver ákveðnasti vottur og starfsmaður kristin-
dómsins. Yar hann þá fluttur til Arg-yle og átti þátt
í stofnun Frelsis-safnaðar þar. Starfaði liann þar með
góðum árangri margt ár, einkum að sunnudagsskóla-
málum. Lengi var “biblíu-klassi” Kr. Johnsonar annál-
aður og til fyrirmyndar um alt kirkjufélagið. Er Krist-
ján fluttist til þorpsins Baldur gefest hann með öðrum
fvrir stofnun Immanúels-safnaðar, og var hann forseti
þess safnaðar þaðan af til dauðadags, og alla þá tíð var
hann kennari í sunnudagsskóla safnaðarins.
Frá því kirkjufélag vort hóf göngu sína fyrst var
Kristján Johnson mikið og vel við sögu þess riðinn. Sat
hann löngum kirkjuþingin og bar mál þess fyrir brjóst-
inu í livívetna. Þar átti kirkjufélagið sannan og trúfast-
an vin. Kristindóms-málin voru honum kærust allra
mála. Honum var yndi að guðsþjónustum og bænafund-
um. Frelsarinn Jesús Kristur var í sannleika drottinn
hans. Honum vildi liann í öllu þjóna. í Jesú nafni lifði
hann og dó.
IJeimili átti Ivristján Johnson bæði hlýtt og bjart.
Ekki fyrir það, að þangað kæmu ekki áhyggjur og raunir,
heldur fyrir það, liversu ástríkið var þar mikið og trúin
og gleðin. Ivona hans, Arnbjörg Jónsdóttir, var honum
samhent í öllu góðu, og var þeirra umhyggja hvort um
annað og sameiginlega um börnin til aðdáunar.
Háttprúður maður var Kr. Johnson og einkar siða-
vandur. Ilann var alla tíð ötull starfsmaður bindindis-
mála og vínbanns. Orðvar maður var liann, og aldrei
vildi hann lastmæli heyra um aðra menn. Að eins eitt
sinn theyrði eg honum stökkva blótsyrði. Það var þegar