Sameiningin - 01.09.1921, Side 22

278
“HvaS segirSu, pabbi? Má eg vera meS þeim ofurlitla
stund?”
“GjörSu eins og þú vilt, Pétur.”
Einhver undarlegur hreimur var í rödd eldra mannsins,
hreimur, sem gjörSi drengnum órótt innan brjósts. Hann sneri
baki viö berjatrénu, eins og i leiðslu, setti niSur berjafötuna á
skuggsælum staS og fór til hinna drengjanna. En fæturnir voru
þungir, því a® uppreistin í hjartanu kulnaöi út um leiö og hann
gjörði þaö, sem fööur hans var á móti skapi.
“Hvað gengur að?” spurði Ben, ofurltiö styttri i spuna, en
hann átti vanda til. “Liggur nokkuð á þessum berjum, eða
hvað? En mig furðar nú reyndar ekkert á því, þótt þú viljir
varla fara frá þeim. Þau eru ginnandi ,eg skyldi nú segja þaS,
Kirsiberja-terta er minn uppáhalds-matur.’
Þeir sáu ekki framan í hr. Dill, því að runnana bar á milli,.
en Pétur gat ekki gleymt svipnum á andliti föSur síns. Alt í
einu flaug honum í hug, hve mörg ár faðir hans hafSi þurft aS
erviSa, til þess að jækta aldingarðinn og koma upp þægilegu
húsi, rúmgóSu fjósi og stórri súrheyshlöðu. Og árin höfðu tek-
iS sinn toll i heilsu og kröftum líka, því aS faöir hans og móðir
voru farin aS bogna í herSum lítið eitt við vinnuna, en þau
kvörtuðu aldrei. Þau voru brautrySjendurnir, sem luku trúlega
við byrjað verk.
“Ben,” sagði Pétur og stansaði snögglega, “eg fer aftur til
berjanna. Pabba ríöur mikið á því, aö þau komist á markaðinn
á meðan þau eru í blóma. Eg læt hann enda fyrir mig of mörg
verk. Eg—"
“Ó, komdu, Pétur!” kölluöu Bert og Sidney báðir í senn.
“Þú hjálpar föSur þínum miklu meira en nokkur annai
drengur, sem eg þekki,” sagði Ben. “Þú ættir að mega létta þér
ofurlítiö upp, einstöku sinnurn.”
Eftir venjunni hefði Pétur átt aS láta tilleiöast og fylgja
leiðtoga sinum auðmjúklega eftir. En nú fanst honum hariu
sjá lýti á þessu átrúnaSar-goöi sínu. Ben hafSi slegiS á tinnuna
í skapi félaga síns. Pétur tók undir eins svari föður síns.
“Við unglingarnir erum alt of eigingjarnir. Við tökum upp
léttari endann á öllum hlutum. Eg létti mér meira upp á einu ári,.
heldur en faðir minn hefir gjört á allri æfi sinni.”
“Ó-jæja, en tímarnir hafa breyzt. EeSur okkar hafa eins
mikið gaman af vinnunni eins og við af leikjunum.”
“Ef eg á að taka við af föður mínum, þá þarf eg að hafa
gaman af vinnunni lika,” sagði Pétur og sneri sér viö. “Líttcr