Sameiningin - 01.09.1922, Page 5

261
endurlifnaöi og upprisi. Lúter sannaði meS ummælum Páls í
I. Korinþuibréfinu, aö alls ekki væri átt viö náttúrlegt hold,
heldur andlegan líkama. Og þótt oröiö “hold” hafi haldist við
(t.d. ií íslenzku þýöingunni) þá leggja þó víst flestir sama skiln-
ing í þaö atriöi trúarinnar eins og Lúter—og Páll postuli.
Ljóst er það nokkurn veginn, hvern tilgang siöbótarmenn
eignuöu eigin játningum sínum. í formálanum fyrir Ágsborg-
arjátningunni er þaö tekiö frarn, aö þeir krefjist þess alls ekki
aö meö þeirri yfirlýsingu, sem þeir bera þar fram, sé máliö út-
kljáö. Andastefna þeirra öll var mjög gagnstæö athæfi róm-
verska drottinvaldsins, sem hverri umsögn lét fylgja: Causa
finita est—máliö er útkljáö. Plöfundar Ágsborgarjátningarinn-
ar taka þaö fram í formálanum, að þaö, sem þeir nú leggi fyrii
ríkisþingið, sé frásaga um þaS, sem þeir kenni í söfnuðum sín-
um. Þeir bjóöast til að eiga áfram samtal viö andmælenduf
sina um þessi efni og fara frarn á þaö, aö haldiÖ sé allsherja’*
kirkjuþing til þess að ræða málin. >
Svo sem kunnugt er, breytti Melankton Ágsborgarjáaning-
unni tíu árunr síöar, og gaf út árið 1540 Hina breyttu Ágsborg-
arjátningu. Lúter mótmælti kröftuglega breytingunni, en al!s
ekki af þeirri ástæðu, aö ekki mœtti breyta játningunni, heldur
vegna þess, aö breytingar Melanktons væri rangar, en rétt væri
þaö, sem stæði í játningunni óbreyttu frá 1530.
Skilningur Lúters á tilgangi trúarjátninga kemur all greini-
lega franr í riti eftir hann, sem samið er sarna árið og Ágsborg-
arjátningin. Þar kernst hann að orði á þessa leiö:
“Kristileg kirkja hefir ekkert vald til þess að setja nein-
ar tr.úargreinir, hefir aldrei gjört það og mun aldrei gjöra
það. Allar greinir trúar-játningarinnar eru svo nægilega
frarn settar í heilagri ritningu, aö engin þörf er á aö fram-
setja fleiri.”
Sem betur fer, þarf rnaöur ekki aö vera í neinum vafa um
það, hverjum augum sjálfar lútersku trúarjátningarnar frá sið-
bótaöldinni líta á tilgang sinn. í hinu nrikla játningarriti frá
árinu 1577, er nefnist Formula Concordiæ (Samlyndis-regl-
an), er tilgangi trúarjátninga kirkjunnar lýst á þessa leið:
“Þau ('játningarritin) hafa ekki dómaravald, því að sá
heiöur ber heilagri ritningu einni. En þau eru aö eins vitn-
isburöur um trú vora og útskýring hennar, er sýnir hvernig
hinar helgu bækur hafa verið útlagöar og útlistaðar af kirkju
/Gttðs á ýmsum tímum í þeint atriðum, sem ágreiningi hafa
valdið, af þeim kennendum, sem þá lifðu og með hvaða rök