Sameiningin - 01.04.1914, Blaðsíða 9

57
Eg sagði rétt hér á nndan, að fyrirgefning gæti að-
eins komið fyrir þjáning. Það sjáum vér vissulega í
mannlegu lífi, þarsem það er bezt og göfugast. Þér
getið leitað í bókmenntum heimsins, eða lífsreynslu
manna, án þess að finna nokkurt eitt dœmi mikillar fyr-
irgefningar fyrir mikla misgjörð—manna á milli eða
karla og kvenna á milli — þarsem sættin komst ekki á
fvrir djúpan sársauka á báðar liliðar, en sérstaklega bjá
þeim, sem fyrirgaf. Þar lendir ávallt mesti þunginn.
Er þá nokkur sennileg ástœða til þess, að vér beimfœr-
mn ekki þennan sannleik upp-á guð og notum hann til þess
að gjöra oss skiljanlegri afskifti guðs af oss? Eigum vér
ekki að gjöra oss grein fyrir guði í samrœmi við það, sem
vér þekkjum göfugast lijá mönnum ? Hví skyldi það þá
talið ótrúlegt, að guð fari svona að því að veita fyrir-
gefning, ekki með því að lýsa yfir því fyrirbafnarlaust
að syndin sé fyrirgefin, sem aðeins myndi verða til þess
að skaðskemma samvizku vora, heldr með því að leggja
sjálfan sig fram fyrir oss til fórnar af kærleik þeim, sem
glóir af eldi heilagleikans, og bungrar og þyrstir eftir
því að taka syndara í sáttf
Á þennan hátt er nú fram leitt fullkomnara mannlegt
siðgæði, sem einsog sagt befir verið, er í því fólgið, að
„og samkvæmt því munu menn verða fljótir og einbeittir
í því að reiðast binu illa, en í stað þess að refsa binum
brotlega barðlega og með reiði, munu þeir, sem brotið er
mót, lieldr líða bans vegna.“ Eigum vér að banna guði
að gjöra það, sem beztn menn gjöra? Hver vill verða til
þess að segja honum, að það sé rangt og ógjörlegt fyrir
hann að gjöra þetta fyrir hina seku menn, sem vinr gjörir
svo fúslega fyrir vin sinn og móðirin fyrir barnið sitt ?
Hver vill setja nokkur takmörk fyrir ]>ví, hvað faðirinn
má leggja mikið í sölurnar?
Það mætti nú reyndar segja, að ef kærleikr guðs er
þannig uppspretta allrar endrlausnar, þá sé krossinn ó-
þarfr og sáluhjálp manna tryggð án Iians. En nú höfnm
vér einmitt sýnt fram-á það, að krossinn er nauðsynlegr
fyrir guð sjálfan, úr því að kærleikrinn verðr að líða um
leið og hann fyrirgefr. Friðþæging er óbjákvæmileg,