Sameiningin - 01.06.1914, Blaðsíða 18

98
annað starf í vændum, sagSi hann stöðunni upp; en brátt rættist úr
því. Honum bauSst þá að veröa ritstjóri norska blaösins “Bud-
stikken” í Minneapolis í Minnesota-ríki. Þá stöðu þáöi hann og þar
féll honum vel. Um það segir hann sjálfur í “Sjálfsvörn” sinni ár-
ið 1909: “Geðjaðist mér starf þaö vel, þótt eg, einkum fyrst í staö,
yrði aö leggja ákaflega mikið á mig. Þar lánaðist mér loks að ná
ágætu samkomulagi við þá, er verk mitt var einkum unnið fyrir, og
kjör mín voru einnig að öðru leyti góð. Þarna undum viö konan
mín hag okkar mætavel — aldrei á æfinni, hvorki fyr né síðar í jarð-
rVesku tilliti, betur en þar, og aldrei eins vel”. En sá tími leið undur
fljótt. Eftir lítið meira en árs dvöl í Minneapolis, var hann kvadd-
ur til kennimannlegs starfs í hinni nýstofnuðu bygð tslendinga á
vesturströnd Winnipeg-vatns, Nýja íslandi. Til þess að kynnast
ásigkomulagi þar norður frá, tókst hann ferð á hendur, út-af þess-
ari köllun, norður til þessara landa sinna um miðsumars-leyti árfö
1877. Bólusýkin hafði geysað þar veturinn áður, og þegar hann
kom, var sóttvörðurinn ekki upphafinn, en það varð meðan hann
dvaldi þar. En út-af þessu og mörgu öðru var ástandið þar hið
hörmulegasta. Hvergi hefir frumbýlingsskapurinn meðal Islendinga
í Ameríku, verið eins átakanlegur. En inn-í þetta eymdalíf, burt
frá þægilegum lífskjörum, afréðu þau hjónin að fara. Hann sagði
upp ritstjórastöðunni, og þetta sama haust, 1877, lögðu þau af stað;
ferðuðust með járnbraut til Fisher’s Landing við Rauðá, þaðan með
gufubát til Winnipeg, urðu þar að biða svo lengi eftir farangri sín-
um, að þegar ferðinni var haldið áfram, þá á lélegum flatbotna
'‘döllum”, svokölluðum, komust þau ekki vatnsveg lengra en til Low-
er Fort Garry, sem þá var kallað Stone Eort, fjórar mílur fyrir
sunnan Selkirk-bæ. Þá fraus áin, og urðu þau þar að skilja eftir alt,
sem þau höfðu með sér, að undantekinni einni kistu með nauðsynleg-
ustu fötum. Farangur sinn, og þar í voru svo að segja allar bækur
séra Jóns, fengu þau iekki fyr en í Febrúar um veturinn. Þegar til
Nýja Islands kom, settust þau að á Gimli, í bjálkakofa, með moldar-
þaki og moldargólfi. Seinna fengu þau dálítið betri húsakynni,
en fátæktarlífi óskaplegu lifðu þau allan þann tíma, sem þau voru í
Nýja Islandi, en það voru hérumbil þrjú ár. Fólkið var svo skelf-
ing fátækt, að það sjálfsagt gat ekki látið þeim líða betur en raun
varð á. Á þessum árum var séra Jón sí og æ á ferðinni fram og
aftur um alla bygðina, oftast fótgangandi.
Þessu tímabili tilheyrir mjög andrík deila milli þeirra prestanna,
séra Jóns og séra Páls Þorlákssonar, sem þá var einnig í Nýja ís-