Sameiningin - 01.06.1914, Blaðsíða 6

86
Minnumst þess, í fyrsta lagi, hvaÖ guð gaf þjóð vorri
með þessum manni. Beztu gjafirnar, sem guð gefur
þjóðunum, eru mennirnir, sérstaklega spámennirnir, er
hann sendir þeim til að leiða þær á brautir gæfu og sann-
leika. Guði sé lof fyrir marga slíka menn, sem hann hef-
ir gefið þjóð vorri. Og meðal hinna helztu og beztu
þeirra má óhætt telja hann, sem vér nú erum að kveðja.
Enginn hefir elskað íslenzka þjóð og íslenzka tungu meir
en hann. Hann var útvalinn af guði til þess að fylgja
þjóðarbrotinu, sem fluttist vestur yfir liafið, og verða
leiðtogi þess í nýju lieimkynnunum, fyrsti og æðsti ráð-
lierra Vestur-lslendinga. Hann átti mestan þátt í því,
að stofna hér nýtt Island og knýta bygðirnar hér við ætt-
landið heima, halda þjóðflokknum laér við þjóðflokkinn
þar. Fyrir það afrek hefir hann fengið verðskuldaða
viðurkenningu á ættjörðinni. Eitt liöfuð-skáld íslands
minnist þess í ljóði, segjandi til lians:
“Þökk fyrir alla þessa smáu,
þú sem hélzt við föðurgarð,
þar eru feður þeirra stóru
Þegar verk þín bera arð.”
Minnumst þess, í öðru lagi, hvað guð gaf kirkju vorri
með þessum manni. Enginn vafi getur verið á því, að
þar á íslenzk kirkja að sjá á bak þeim manni, sem verið
hefir eitt hennar bjartasta ljós. Ahrif hans á trúmál
þjóðarinnar, bæði austan og vestan hafs, eru fyrir löngu
viðurkend. Hann var lengi sem rödd lirópandans í eyði-
mörku, sem kallaði á þjóðina að vakna. Bit hans geym-
ast komandi kynslóðum og liafa þegar myndað nýtt tíma-
bil í kirkjulegum bókmentum Islendinga. Starf hans fyr-
ir kristindóminn hér vestra er alkunnugt. Af öllum
mönnum liefir hann gert mest til að safna saman hinum
dreifðu brotum þjóðarinnar og mynda félags-samband
meðal Islendinga hér í landi, til varðveizlu og eflingar
kristinni trú feðra vorra. Honum á kirkjufélag vort
lang-mest að þakka. 1 23 ár var liann forseti þess, og til
dauðadags var hann líf þess og sál, að svo miklu leyti
sem það má um nokkuð mannlegt segja.