Sameiningin - 01.06.1914, Blaðsíða 23

103
.-skipaöa mannabygð. Hve blómleg sú bygö á fyrir höndum aö
veröa, skal eg hins vegar ekki um segja.
Klukkan nokkru eftir io f. h. vorum viö að nálgast býli eitt,
•ekki stórt, en nógu snotrt, og stakk Kristján upp á, aS viS stœöum
þar viS stundarkorn til aS láta okkr hlýna; þetta væri viSkomu-
staSr ferSamanna og allir þar því velkomnir. ÞaS varS úr, aS viS
gjörSum þaS. Keyröum heim, breiddum yfir klárinn, hypjuSum
•okkr inn-í hús, og aS ofni, sem stóS á miSju gólfi. HúsiS var allt
■eitt nokkuS stórt herbergi. Þótti mér furöa, aö meS svo smáum
húsakynnum væri auöiö aS taka á móti ferSamönnum, ef til vill
mörgum í einu. En ferSamenn verSa aS gjöra sér margt aS góSu.
HúsaskjóliS er auövitaS fyrir öllu. Var mér sagt, aS stundum
væri svo mannkvæmt þarna, aS gólfiö væri alþakiö sofandi mönn-
um, og aS þeir ferSalangar, sem kœmi ekki fyrr en eftir háttatíma
— einsog stundum ber viS — væri i vandræSum aS geta holaö sér
niSr innan dyra. Hinsvegar nóg rúm fyrir hesta, og þaS kunna
feröamenn æfinlega aS meta. LÍSi hestunum vel, gjöra þeir sér
•■•flest annaS aS góSu.
HúsráSandi og fólk hans var rétt aS ljúka viö morgunverS,
þegar viS komum inn. HafSi seint veriö gengiö til náöa kvöldiö
fyrir. Feröamenn einhverjir veriö þar og setiö viS spil fram-á
nótt. HeimilisfólkiS var aöeins fernt: roskinn maör, Babcock aS
nafni, dóttir hans um tvítugt, og tveir drengir töluvert yngri. Allir
landar norSr þar þekkja gamla Babcock og heilsa honum meS
nafni. Svo gjörSi Kristján í þetta sinn og var karl hinn kumpán-
legasti, bauS okkr til sætis og baö okkr dvelja svo lengi sem viö
vildum. Brátt barst í tal, hver eg væri og hverra erinda eg væri
ikominn þangaö norör. KvaS karl fátt vera um ferSir presta þar
norör frá, enda myndi þeir lítt velkomnir, því flest fólk þar væri
nærri eSa alveg trúlaust. ,,Eg hefSi aldrei hugsaS, aö íslendingar
væri svor.a“—sagSi hann; ,,ef minnzt er á drottinn Jesúm Krist
viö þá, þá reka þeir upp hlátr!“ Virtist mér sem honum þœtti trú-
levsi landa vorra, sem hann þekkti, gengi fram-úr öllu hófi og
vera til stór-minnkunar. AS ööru leyti var honum mjög hlýtt til
íslendinga. Fór hann aS segja mér, aS seinni kona sín — dáin fyrir
nokkrum árum — heföi veriS íslenzk. Er stœkkuö mynd af henni
þar á veggnum, og kvaS karl sýna hverjum íslendingi, sem kemr
þar í fyrsta skifti. „ÞaS var nú góS kona, og hún var trúuS kona“
— sagSi gamli maSrinn þýtt og innilega, sem bar vott um, aö hann
sæi eftir henni. Börn hans, sem þarna voru, eru seinni konu börn
hans og því hálf-íslenzk aS ætt. Eru þau öll myndarleg og útlits-
góö, stúlkan fremr fríö sýnum og drengirnir geSslegir piltar. Enga
íslenzku munu þau kunna. Enskan ein þeirra tungumál. MeS
]>essum börnum sínum býr karl þarna og farnast vel. Hvort þaö
getr gengiö ár frá ári hér eftir getr veriS efamál. Eitthvert hug-
boS fékk eg um þaS, aS karl gæti þá og þegar tapaS þessarri lag-
legu dóttur sinni frá ráöskonustörfunum. Tveir ungir menn þar