Sameiningin - 01.02.1917, Qupperneq 14

366
hálfu, lagt mikið á sig fyrir mig og borgað skuld mína. Hann
er búinn að borga, og það væri mér minkun, að slá hendi við
slíkri kærleiksfórn. Mér væri það ómögulegt.
En svo væri ekki óhugsandi, að eg sæti kyr, stúrinn, og
segði: “Eg vildi, að þetta væri satt; en mér er ómögulegt
að trúa því.” “En eg fullvissa þig um, að það er satt,” svar-
ar hann; “líttu á, hérna er viðurkenningin.” “Já,” svara eg,
“eg veit, að þú segir ekki ósatt, en mér finst það vera ó-
mögulegt.” “Farðu út úr varðhaldinu, og reyndu það,” svar-
ar hann. “Nei,” svara eg, “eg er hræddur um, að lögreglan
taki mig fastan aftur, og þá væri eg enn ver kominn.” Ef
hann skyldi nú neyða mig til að fara út með sér, hvað ætti eg
þá að gj öra af mér ? Eg færi að líta í kring um mig, dauð-
hræddur um, að einhver lögregluþjónn kynni að sjá mig og
fara með mig aftur í varðhaldið. Ef eg kæmist heim til
mín, myndi eg ekki þora að koma út í dymar eða að gluggan-
um, af hræðslu við, að einhver kynni að sjá mig og segja til
mín. ófrelsi mitt heima yrði verra en í varðhaldinu, því eg
þyrði ekki að trúa því, að eg væri frjáls maður. Án trúar í
hjartanu getur maður ekki verið frjáls. petta væri þá held-
ur engin bót.
priðja úrræðið og það eina, sem rétt væri fyrir mig að
gjöra, er að falla fram að fótum honum, þegar hann kemur
og segir mér, að hann hafi borgað skuldina fyrir mig, og
þakka honum og segja honum, að eg hafi ekkert til að endur-
gjalda honum með, en að eg skuli reyna, að láta líf mitt sýna
þakklátsemi mína. Svo fer eg út úr varðhaldinu, eins og þeir
gjörðu Frelsisdaginn, þegar Abdul Hamid var steypt frá
völdum og öll varðhöld voru opnuð, og hrópa: “Azad! Ázad!”
Frjáls! Frjáls!” Og það yrði mín mesta gleði, að segja öðr-
um frá því, að nú væri eg frjáls maður og hver hefði keypt
mér lausn.
En ekki er alt búið enn. f stað þess að láta mig fara
beran í hreysið mitt, þar sem ekkert er nema örbirgðin, fer
hann með mig heim í höllina sína. J?ar lætur hann gefa mér
ágætt bað. Fangelsisfötunum mínum, sem voru óhrein, er
brent, og það eru síðustu leifamar af fyrra lífi mínu. Svo
færir hann mér skrautklæðin sín úr silki og klæði, og leiðir
mig, prúðbúinn eins og konungsson, fram fyrir yður og segir:
“Faðir minn, þetta er bróðir minn”; og þér segið: “Vert þú
velkominn, sonur; héðan af skalt þú vera sonur minn. Nafn
mitt skalt þú bera; eg trúi þér fyrir því, og þú munt ekki
gjöra því óvirðing. f nafni mínu skalt þú ganga út og inn.
Ált, sem eg á, er þitt; þú átt að eiga það með eldri bróður
þínum.”
“pannig,” sagði eg, “skil eg kristindóminn. Guð er kon-
ungurinn. Jesús Kristur, sonur hans, borgaði skuld mína,