Sameiningin - 01.02.1917, Qupperneq 19

371
þekti hana mæta vel: “Hún var stór kona vexti og fríð sýn-
um og hin tignlegasta; svipurinn var hreinn og einarðlegur,
framgangan frjálsleg og fyrirmannleg, en þó látlaus; mál-
rómur hennar var kröftugur og áhrifamikill, en þó viðkunn-
anlegur; í viðmóti var hún glöð og skemtileg, en þó voru orð
hennar með öllu laus við glens eða gáska, Hún hafði sterk-
an vilja til að vera sem mest til uppbyggingar og láta sem
mest gott af sér leiða. Hún skoðaði ekki lífið sem leik-
fang, heldur sem gjöf Drottins, er mikil ábyrgð fylgdi.”
peir, sem þektu Ingibjörgu allra bezt, sögðu svo, að
hún hafi haft alla þá kosti, er þeir vissu að konu gæti prýtt.
Bjöm Jónsson, ritstjóri “ísafoldar”, ritaði þannig við frá-
fall hennar, að hún hafi staðið fult svo ofarlega í sinni stétt,
sem séra Tómas bróðir hennar í sinni stöðu.
Mörgum mun enn í minni af þeim fjölda, sem kom að
Barkarstöðum, hin stórvaxna, skörulega og tignarlega kona,
sem aldrei átti svo annríkt, að ekki kæ,mi út á móti gestum,
sem að garði riðu. Að hún var höfðingleg ásýndum, vottar
séra Matthías í flokki þeim, er hann kvað eftir hana:
Sópaði svo að svanabrautar
glóðagefn sem á Gunnlaugs tíð
og fornfljóða fagurbragur
skein um skaut á skaraheiði.
Barkarstaðir er næst insti bær í Fljótshlíð, og er fallega
settur, í þeirri fríðu sveit, sem skáldið segir:
Brosir bær á Barkarstöðum,
sem brúðfaðmur brautfarendum.
par var gestakoma mikil, þó langt væri úr þjóðbraut. Man
eg eftir þeim stóru hópum, sem riðu þangað frá kirkjunni í
Eyvindarmúla, á sumrin; fólk sótti að þeirri kirkju úr ná-
lægum sveitum, til þess að fá tækifæri til að koma að
Barkarstöðum, ekki síður en til að hlýða messu. Rausnin
þar var alþekt, enda skorti ekki föng, og fanst öllum mikið
um, er þar komu, fyrirmannlega og þokkamikla framgöngu
húsfreyjunnar ekki sízt.
pegar hún kom á manna mót, sópaði ekki síður að
henni. Hún sómdi sér þar betur en aðrar konur. Hún
skipaði öndvegi í öllum samkomum sveitarinnar. Hún var
orðspakari og einarðari en aðrar konur, þó með kvenlegu
fasi og þíðu geði. Allir báru virðingu fyrir henni fyrir
mannkosti hennar og gáfur og föstu lund, og vinsældir
hafði hún að sama skapi. petta vitnar Matthías:
Fylgdi þar fjörvi fyrirhyggja
og alvara örleiks blíðu,