Sameiningin - 01.01.1910, Blaðsíða 24

3Öo
® sem sú reynsla hafði á hann. Þó sást ekkert merki þess, *
ekkert, sem af yrði ráðið, að á honum hefði orðiS nokkur
breyting, aS því undanteknu, aS er hann lyfti upp höfði og
hélt handleggjunum út til jjess að láta leg-gja á sig böndin,
þá sást, að það, er líktist boga Amors á vörum hans, var
horfiS. Á því augnabliki hafSi hann lagt af sér barnseðliS
og var orSinn fulltíða maðr.
LúSrhljóS kvað viS á garösvæðinu. Um leiS og þaS
þagnaði voru hermennirnir aS fara burt af þakstallinum;
og þar sem margir þeirra þorSu ekki aS láta sjá sig í fylk-
ingarröðinni meS sýnilegan ránfeng í höndum sér, þá þeyttu
þeir því, sem þeir héldu á, á gólfiS þangaS til þaS allt var
þakiS allskonar dýrum dómum. Þá er Júda sté niðr, var
allt komið í lag og yfirmaSrinn beiS þess, aS hann sæi síS-
ustu skipan sinni fullnœgt.
MóSir og dóttir ásamt heimilisfólkinu öllu voru leiddar
út um norðrhliSiS, sem lá í rústum, svo aS naumast varS þar
fariS um. Sumt af þjónunum og ambáttunum var boriS og
barnfœtt þar í húsinu, enda hljóðaSi þaS fólk svo, aS í
mesta máta var aumkunarvert. Seinast voru hross og
önnur húsdýr, sem þar höfðu átt heima, rekin fram hjá
Júda, og fór hann þá aS átta sig á því, hve víStœk hefnd
landstjórans myndi eiga aS verða. HúsiS sjálft var svo aS
kalla lagt undir bann. Eftir því, sem unnt var aS fram-
fylgja fyrirskipaninni, var ekkert, sem lífsanda dró, látiS
eftir innan veggja þess. vEf í Júdeu væri einhverjir aSrir,
sem svo mikla vonzku hefði í sér til aS vilja myrSa róm-
verskan landstjóra, þá skyldi þó sagan um þaS, sem hiS
tigna ættfólk Húrs hefði orSiS fyrir, verða þeim til varúS-
ar, og hins vegar myndi rústir hússins halda þeirri sögu
lifandi í manna minni.
YfirmaSrinn beiS fyrir utan meðan nokkrir af mönnum
hans gjörSu viS hliSiS til bráðabirgða.
Á strætinu var bardaginn nálega hættr. Uppá húsun-
um hingaS og jjangaS sáust rykmekkir, sem sýndu, hvar
enn var verið aS berjast. Hermannaflokkrinn stóS aS
mestu kyrr. og hafSi skraut hans hið ytra og upphefð aS
engu leyti rénaS. Júda var kominn út yfir þaS aS bera
áhyggju fyrir sjálfum sér; af öllu, sem hann hafSi nú fyrir
augum, snart ekkert tilfinninghjarta hans annaS en bandingj-
arnir; í hópi þeira leitaði hann móður sinnar og Tirzu, en
sá þær ekki.
Allt í einu reis kvenpersóna ein uppfrájörðu, þar sem
hún hafSi legiS, brá viS og skundaði til baka aS hliSinu. Sum-
ir af varSHSinu réttu fram hendrnar til aS grípa hana, en
þaS mistókst, og heyrSist þá óp mikiS. Hún hljóp þangaS
sem Júda var, varpaði sér niSr og spennti örmum um kné «