Sameiningin - 01.01.1910, Blaðsíða 30

366
ö ina þrjá, til aS mœtast þar, til þess svo í makindum að
skifta heiminum á milli sín.
f fornöld var og hliö á múrnum þar sem hann á svæði
sneri að sjónum. Hliöiö stcð opið og tók við af stræti
einu, sem eftir að út úr hliðinu var komið teygði sig mörg
skeiðrúm út í hafið; það var hafnargarðrinn.
Varðmaðrinn á múrnum fyrir ofan hliðið var einn
svalan morgun í Septembermánuði ónáðaðr af hópi manna,
sem komu niðr strætið og ,skröfuðu háttJ. Hann leit
snöggvast til þeirra og fór svo aftr að móka.
Komumenn voru milli tuttugu og þrjátíu, og voru
flestir þeirra þrælar með blysum, sem lítil birta kom frá,
en mikill reykr, og varð loftið fyrir þessa sök þrungið af
ilm indverskra nardus-smyrsla. Herramennirnir gengu á
undan og leiddust. Einn þeirra — það leit út fyrir, að
hann væri um fimmtugt — var lítið eitt sköllóttr; gekk
hann með lárviðarsveig á höfði uppyfir hinum þunnu
hárlokkum, og af athygli þeirri, er hann varð fyrir, mátti
ráða, að um hann snerist einhver viðhöfn, sem þá var á
ferðinni honum til heiðrs. Allir voru þeir skreyttir víðum
rómverskum skikkjum úr hvítum ullardúkum með breiðum
borða purpuralitum. Varðmaðrinn þurfti ekki annað en
renna snöggvast til augunum; hann vissi þá undir eins
víst, að þeir voru af háum stigum, og að þar voru
félagsbrceðr að fylgja vini sínum einumi til skips eftir
heillar nætr fagnaðarsamsæti. Af samtali því, sem hér fer
á eftir, milli manna þessarra, verðr ljóst, hvernig að öðru
leyli stóð á.
„Nei, Kvintus góðr!“ — sagði einn og ávarpaði þann
með ennis-sveignum—, „það er illa gjört af hamingjudísinni
að taka þig svo fljótt burt frá okkr. Það er ekki lengra síðan
en í gær, að þú komst aftr utan af hafi hinum megin við
Stólpasund. Þú hefir vitanlega ekki verið hér um kyrrt
nógu lengi til þess að hafa aftr lært að ganga á landi.“
„Megi maðr að kvenna sið staðfesta orð sín með því
að vitna til Kastors" — mælti annar, sem talsvert sá á af
víndrykkju—, „þá vil eg með slíkum svardaga segja: Ber-
um okkr ekki illa af því. Hann Kvintus vinr okkar fer
burt til þess að ná því, sem hann missti í gærkvöld. Ten-
ingskast á sæ úti á skipi, sem veltist um í öldugangi, er
ekki sama sem teningskast á landi; eða hvað segir þú,
Kvintus ?“
„Illmælið ekki hamingjudísinni!“ — tók hinn þriðji
til máls og talaði hátt. „Hún er hvorki blind né hverflynd.
1 Antium, þar sem hann Arríus vinr okkar leggr spurn-
ingar fyrir hana, svarar hún honum með bendingum, og
(|) útá hafi dvelr hún hjá honUm og heldr um stýrið. Hún «