Sameiningin - 01.01.1910, Blaðsíða 23

359
BEN II Ú K , St
önnur bók. (Framhald.)
Með þessum orðum, er síðast voru til fœrð, hvarf
hann. Júda skildi hann, og i beiskri sálarangist bað hann
til guðs og mælti:
„Drottinn! veit mér á stund hefndarinnar hönd til að
leggja hefndina á hann.“
Hann fœrði sig nær herforingjanum og tók sér það
þó mjög nærri.
„Herra minn! þú heyrir, að konan er móðir mín.
Hlífðu henni, og hlifðu henni systur minni, sem þarna
stendr. Guð er réttlátr, hann mun veita þér líkn fyrir
líkn.“
Maðrinn komst augsýnilega við.
„í Turninn með konurnar!"—kallaði hann hátt—, „en
gjörið þeim ekkert mein. Eg mun heimta þær af ykkr.“
Siðan mælti hann til þeirra, sem héldu Júda: „Komið með
Eönd og bindið hendr hans, og farið með hann út á strætið.
Hegningin, sem honum er búin, er ákveðin."
Móðir Júda var fœrð burt. Tirza litla, í heimabúningi
sínum, örvita af hræðslu, fylgdist mótstöðulaust með mönn-
unum, sem hald höfðu á henni. Júda leit til þeirra hvorrar
um sig að skilnaði og byrgði með höndunum fyrir augun,
eins og vildi hann varna því, að sýn þessi deyfðist í huga
sínum. Má vera, að hann hafi tárfellt, þó að enginn sæi
það.
Á þessu augnabliki fór í sál hans fram það, er réttilega
má nefna ummyndunar-undrið í æfisögu hans. Athuga-
samr lesandi sögu þessarrar hér að framan hefir víst svo
vel tekið eftir Júda, að hann veit um lund hans, að hún var
þýð og nærri því kvenleg — og vill það oftast verða með
kærleiksríka unga menn, sem að sínu leyti verða fyrir miklu
ástríki. Lífsástœður hans að undanförnu höfðu alls ekki
leitt fram neina hörku úr eðli hans, ef annars nokkuð því-
líkt var þar til. Komið hafði það fyrir, að hann fann ein-
hver umbrot metnaðargirndar í innra manni sínum, en það
var eins og óákveðnir draumar barns, sem er á gangi með
sjó fram og starir út til tignarlegra skipa á sigling þeirra
inn og út. En hugsum oss, að líkneski einhvers goðs, sem
verið hefði sér meðvitanda tilbeiðslu þeirrar, er því veitt-
ist, væri í einni svipan hrundið niðr af blótstalli sínum og
lægi svo innan um brotnar leifar hinnar litlu kærleiksver-
aldar, er því að undanförnu heyrði til; ef vér getum hugsað
oss þetta, þá höfum vér þar ímynd reynslu þeirrar, sem nú
fS hafði komið fyrir hinn unga mann, Ben Húr, og áhrifanna, n