Íslendingur - 23.12.1950, Blaðsíða 7

o
Z A K A RIA S NIELSEN :
Álenád
ar -
Jólasaga
frá
Danmörku
»Lestin er að fara, vertu sæl systir! Seztu á miðjan
bekkinn, þar er minnstur súgur.«
»Ég skal gera það,« svaraði hún og veifaði hendi
til hans.« Bið að heilsa heim, og þakka þér fyrir dag-
a\na, sem ég var hjá ykkur.«
»Þakka þérsjálfri!«
»Ö, — ég vildi óska„ að jálakvöldið ykkar yrði gleði-
legt!«
»Mig er að minusta kosti farið að langa í mat.«
»Þú hefur ekki heldur borðað neitt allan daginn.«
»Ég hef ekki getað það, ég veit ekki — jæja, berðu
mömmu kveðju og segðu henni, að okkur líði vel.«
Stúlkan horfði alvai’lega. á hann. »Níels, ykkur líður
-ekki vel.«
»Hvaða, vitleysa! Þú segir henni þetta. — Blessuð
og sæl!«
Lestin rann af stað, og kennarinn gekk heimleiðis
dapur í skapi. Leið hans lá eftir götuslóðum milli greni-
trjáa og hesliruif\na, dagsljósið var að dvína og ra,k á
vindkviður, sem þeyttu upp rauðbrúnu, föllnu skógar-
laufinu. Hviðurnar lægði á milli, rétt eins og vindurinn
væri að stríða laufihu með því að látast ætla að hætta
allri áreitni og glannaskap, en ráðast svo að þvii úr
leyni og þyrla því upp í iðandi mökk.
Langt í burtu greindi hann enn þá skröltið í lest-
inni
»Segðu mömmu, að okkur líði vel!«
Hvernig gat hann staðið þarna rétt við jólakomuna
og skrökvað svoua hrottalega? Munnvikin vipruðust í
beisku brosi. — »Ja — jújú, okkur líður vel!«
Hugaræsingurinn æ'laði að gera hann ruglaðan.
Hann settist á fallinn trjástofn og tók upp úr brjóst-
vasa sínum bréf, sem honum haf,ði borizt sama dag-
inn.
Kæri mágur.
»Ég vildi aðeins óska þér, Soffíu og börnunum
gleðilegra jóla. Ég var að koma úr ferðalagi full-
ur af eftirvæntingu og heimþrá. Það er hollt að
sjá öðru hvoru sjálfan sig og heimili sitt álengd-
ar, sjá allt í fegurra og sannara ljósi en í fá-
breytni daglegs strits og anna. Og svo er fyrir
þakkandi, að hátíðin vekur og Iífgar.....«
Hann stakk bréfinu í vasann, hanm vissi, að fram'-
haldið mundi vera stutt og laggóð predikun til hans
um »ánægju með lífskjörin« og »frið á jörðu.«
Hann stóð upp, ýtti hattinum aftur á við og þurrk-
aði rakt ennið með vasaklútnum. ó, — þessi.kveljandi
örbirgð með baráttu og vaþdræðum á hverju leiti!
»Friður á jörðu?« Já ef til vill hjá efnafólkinu, því
að þangað venur ekki bágindavofan komur sínar, held-
ur læðist um hreysi smælingjanna, skyggir fyrir hvern
gleðigeisla og fyllir hvern krók og kima kvíðahrolli og
beiskju.
»Friður á jörðu!« Já það gátu englarnir sjálfsagt
sungið, þessir litlu, kátu svifhugar, sem lifa af loíti
og sólskini og þurfa ekki á neinum skildingum að halda.
En þegar lifað er í heimi, þar sem hver ögn af ham-
ingju verður að greiðast í krónum og auruiu, og verða
svo að sæta þeim grimmu örlögum að meiga aldrei
hafa, grænan eyri handa á milli — þá er varlegast að
tala sem minnst um friðinn og gleðina hér á jörðu. Ef
mági hans væri Ijóst hvernig barizt væri í Agerup-skóla
við að láta brauðið hrökkva til viðurværis sjö manir
eskjum, ef hamn vissi, að heimilisfaðirinn í skóla þess-
um gyti kvíðafullur hornauga til sölubúðarinnar og
brauðsölurnar í hvert skipti, sem hann kom út á gö‘-
una, að húsfreyjan hefði sagt systur hans með grát-
stafinn í kverkunum, að hún gæti ekki farið í kirkju á
jóladaginn, af því að kápan hennar væri orðin svo
upplituð og bætt — þá hefði hanyi vafalaust ekið sér
ofurlítið til í stólnum, áður en hann óskaði gleðilegrar
hátíðar.
Hvers vegna þurfti hann endilega að lenda, í þessari
sultarsveit, þar sem varla var hægt að afla sér fata
utan á sig eða fæðis með heiðarlegu rnóti ? f öðru eins
umhverfi og þa,rna var, lá beinast við að verða jafn-
aðarmaður, langa til að gera uppreisn á inóti öllum
þjóðfélagslegum og kirkjulegum yfirvöldum, en fyllast
um leið beiskju, sem gerir skapið istöðulaust og ósjálf-
stætt, af því að umhyggjan fyrir kanu og börnum
bannar allar athafnir, svo að ekki er annars kostur en
að bíta, á jaxlinn og bölva í hljóði.
Og að vonbrigðin um launauppbótina skyldu endi-
lega berast honum á sjálfan aðfangadaginn!
Fyrir hádegi liafði sveitarnefndin komið snöggvast
saman í barnaskólanum til að ljúka við niðurjöfnun-
ina, og þegár hann að heiini lokinni hafði spurt odd-
vitann, •— hanii litla Jens með ístruna, — hvort
JÓLABLAÐ ÍSLENDINGS 1950
3