Íslendingur - 23.12.1950, Blaðsíða 9

hann fengi launauppbótina, sem hann sótti um, haföi
Jens yppt öxlum og vælt eins og kjói: »Það árar illa
nú, Pet’sen! við höfum svei því ekki efni á því, Pet’sen.«
Þá hafjði soðið upp í honum gremjan við sveitarnefnd-
ina — við alla menln, og þá hafði hann gert sig sek-
an um það, sem ha.nn hefði aldrei gert að öðrum kosti:
rekið tvo munaðarleysingja öfugá aftur. Hann hafði
staðið í svefnherberginu og séð, að tvær stelpur með
poka undir hendi voru að koma í hlaðið, og þá hafði
fokið svo í hann, að hann reif opiipi gluggann og kall-
aði til þeirra: »Þið fáið ekkert! Farið þið til sveitar-
nefndarinnar! — ánáfið þið burtu!«*)
Hann nam staöar við hliðið í skógarjaðrinum og
dró andann djúpt. Handan úr þorpinu hinum megin
ásanna heyrðist málmhljómur jólaklukknanna, borinn
a.f vindinum í hækkandi og lækkandi öldum. ömur
leikinn tók hann nýjum tökum, þegar hann hugsaði til
allra hljómanna, sem bárust út yfir landið frá opnum
turnhlerunum, og þeirrar innilegu gleði, sem þeir
vöktu í hjörtunum — þeim hjörtum, sem gátu sungið:
Heims um ból, helg eru jól!
Sannast að segja hafði hann fram að þessu aðeins
h'tið eitt hugsað um hátíðifha, sem í hönd fór. Eftir gam-
alii venju hafði hann að vísu keypt ofurlítið grenitré,
og Soffíla og börnin skreytt það eftir getu, hún hafði;
hvað ofan í annað varpað öndinni mæðilega við verk-
ið, en börnin höfðu verið furðu natin og stillt. Þau áttu
að sjálfsögðu að stíga hringdains í kringum tróð, ljúga
með barnsröddum sínum um gleðina, sem jörðinni
hlotnaðist í kvöld, reka í rogastanz yfir gjöfum, sem
kostuðu örfáa aura, og spenna snoturlega. greipar yfir!
rjúkandi hrísgrjónagrautnum. En sanna jólagleðin.
miklu , hlýju gleðihrifin, sem gag|ntaka hug og hjartai
mundu ekki ná til hans og ekki heldur til Soffíu —‘
hann gekk ekki að því grufflandi. , I
Iíann studdi handleggnum á hliðið og beigði höfuðiðj
niður. Klukknahljómurinn dvínaði og dó lít með nokkr-;
um daufum eftirtónum. — Hanm stóð kyrr í sörnu spor-;
um.
— Á okkar öld kveða við svo mörg skammbyssu-
skot. Er það nokkur furða? Hver er tilgangurimi í|
þessu ömurlega lífi, þessu seigdrepandi, tilbreytingar-j
lausa, slangri í þokunni? Hvaða, erindi eigum viö
I-Ivers vegna blés Guð íífsandá í léirihn og skapaði íj
hann heila, sem á hát.'ðlegum stundur hvelfir yfir sig;
himfni dýrðlegra vona, .en titrar af ótta og úrræðaleysi
í myrkrinu, þegar vonirnar bresta og óhöppin dyrija;
yfir? Hver er tilgaugur 1 ífsbaráttunnar, sem margir
verða að heyja viðstöðulaust allt frá fyrsta gráti barns-
*) Til skamms tíma var algengt í sveitum Danmerkur, að
fátæklingar sendu á aðfangadaginn börn sín á góðbúin í ná-
grenninu tit að reytla sér til hátíðarinnar. hótti sjálfsagt að
vikja einhverju góðu að þeim.
JÓLABLAÐ ÍSLENDINGS 195 0
ins til síðasta andvarps öldungsins, og þó er þessi bar-
átta alloftást álíka áhrifalaus í mannmergðinni eins
og blásið væri eða blístrað út í himingeiminn.
: I-Iann hrökk upp af þessjum hugsunum við það.að sár
köldu snjókófi þeytti upp í kringum hann. Hvað gekkj
á? Skollinn á kafaldsbylur!
Um leið og hann láuk upp hliöinu, varð hónum lit-.
ið inn í skóginn og grillti þá í kvefmmann, sem staul-:
aðist með erfiöismunum eftir götunni með sprekabaggai
á baki og pinkil undir hendi. Hann stóð og horfði áj
hana, og svo hneig hún niður á götunni. Var það ekkij
Dorta? Hanin fór að stutnra, yfir henni.
»Guði sé lof, að þér komuð, Petersen. Ég kemst ekkii
Iengra.«
»Hvar hafið þér verið?«
i
: »Eg var yfir frá hjá gömlu husbændunum mínum íj
Sörup með spunaba,nd,« dæsti hún, »og úr því að égj
þurfti hvort sem var í gegnum skógiim, hélt ég, að ég
gæti tínt mér nokkur sprek mn leið, en ég kemst aldrei
heim í þessu óveðri.«
Hún tók um bringspelina. »Mér er svo þungt, ogj
kraftarnir eru svo litlir, síða,n ég lá löngu leguna i;
fyrravor.«
»Sprekabaggann verðið þér að > minntsa kosti: að.. .«|
Hallö! Hann varð að stökkva á eftir hattinum sínum.j
sem þeyttist af honum út í þymikjarrið.
»Sprekabakkainn verðið þér að minnsta, kosti að1
skilja eftir,« endurtók hann, er hann kom aftur, »og
V° verð ég að styðja yður. Komið héma, við skulumi
rieyna.« I
Hann tók hana við hcmd sér og leiddi hana spölkornj
eítir götunni, en fann bráðlega, að þeini niiðaði svoj
sem ekkert. Orðið var dymint, og óveðrið harðnaði.
: »Við skulum reyna aftur, Dorta.«
Þau drógust áfram spöl og spöl með hvíldum úti á!
þerangrinum, en þar misstu þau af götunni og villtust.
i »Ég kemst ekki lengra,« stuíidi hún við og hneig nið-j
lir í fönnina.
: Hvað átti hann að taka til bragðs? Skilja, hana. eft-;
ir og leita hjálpar? Og hvar þá — hvert átti hann að1.
léita? Hann horfði ráðþrota út í öskugráa dymmuna,
þar sem hríðarkófið þyrlaðist í mökkum. j
»Ég ætla að reyna, hvort ég...... eg má til, því að j
um lífið er að tefla.«
■ Hann tók hana í fang sér og skálmaði með hana í
blindlni yfir akurreinirnar þangað til hann kom að!
sitíflugarði.
j
»Nei, það er ekki hægt.«
Hann fann til ónota- magnleysis í hnjánum og fyr-j
ir bringspölunum, hann var farinn að kenna slekjuj
vegna þess að hann hafði ekkert borðað.
»Komið hérna, við verðum snöggvast að setjast og
vita hvort vcðrið skánar ekki.« j
Þau sátu þarna og spjölluðu stundarkorn í skjóli!
5
♦