Íslendingur - 23.12.1950, Blaðsíða 31

grétu að nafni, ungri og fallegri stúlku, og ók hún bif-
reiðinni. Er út fyrir borgina kom, lá leið okkar um
fagrar og frjósamar sléttur svo langt sem augað eygði.
Fjarst í suðri leiftraði himininn af eldingum, er boð-
aði rigningu, og fylgdu því miklar drunur líkt og fall-
byssuskot. Lengi horfði ég á þessi náttúruundur jafn-
framt því að hlusta á sögur Guðmundar af dvöl hans í
Höfðahverfinu forðum daga. Eftir rúmlega þriggja
klukkustunda akstur, er tafðist vegna smávegis bilun-
ar á bifreiðinni, komum við til Glenboro. Var nú stað-
næmst fyrir framan reisulegt hús með glæsilegum
skrúðgarði. Kona Guðmundar stóð í dyruin úti og beið
okkar. Tók hún á móti mér sem gömlum kunningja og
vini, og bauð mér til stofu. 011 voru húsakynni hin
snyrtilegustu.
Eftir að hafa sýnt mér húsið hátt og lágt, var sezt
að sannkölluðu veizluborði. Margs spurðu þau hjón-
in að heiman og leysíi ég úr öllum spurningum eins
og bezt ég vissi. Auðheyrt var, að þau voru ekki ófróð
um ísland eða íslendinga, þó aldrei hefðu þau komið
þangað eftir að vestur var flutt, en oft mun hugurinn
hafa dvalið í nálægð litla einbúans í Atlantshafi. Öll
fjölskyldan pilaði prýðilega íslenzku og margar góðar
íslenzkar bækur prýddu bókaskápinn.
Auk Margrétar, áttu þau hjónin 2 drengi. Yngri
bróðirinn var heima. Hann hefir lært gullsmíði og
starfaði á vinnustofu föður síns í Glenboro. Eldri bróð-
irinn var við læknisnám í Winnipeg. Margrét sem
er eina dóttir þeirra, er kennslukona lengst norður með
vötnunum.. A sumrin dvelur hún alltaf heima hjá for-
eldrunum. Ymislegt skemmtilegt sagði hún mér úr
starfi sínu og þar sem ég veit að margir hafa gaman
af að heyra það, læt ég það á „þrykk“ út ganga.
Hún stundaði sjálf nám í barna- og unglingaskólan-
um í Glenboro. Eftir fjögurra ára dvöl í eldri deild
skólans, fékk hún sjálf leyfi til að kenna við barna-
skóla. Starf sitt hóf hún við skólann í Vogar og hefir
haft það á hendi óslitið síðan. Nemendur hennar eru
hvorki íslenzkir né enskir. Þeir eru kynblendingar
komnir af Indíánum og Frökkum, dökkir á brún og
brá. Þetta eru afkomendur þeirra frönsku landnema,
er fluttu sig fyrir meira en mannsaldri síðan frá Que-
beck norður slétturnar og komust loks í kynni við Indí-
ánastelpur í skógunum milli Winnipeg- og Manitoba-
vatna. Frá þeim er nú komin heilmikil hjörð, sem býr
í dálitlu þorpi á svipuðum slóðum og afar þeirra og
ömmur. Nokkrar mílur þaðan út með Manitobavatni
er Siglmiesskólinn. Þar stunda eingöngu íslenzk börn
nám.
I skóla Margrétar eru 25 börn á aldrinum 6 — 15
ára. Kennt er í 5^/2 klukkustund dag hvern. Yngstu
börnin kunna ekki stakt orð í ensku. Þau tala margar
mállýskur eftir því, hvaða kynflokksbroti þau tilheyra,
Nemendurnir í skóla Margrétar.
en flest eiga það sameiginlegt að vera dugleg við nám-
ið. Bezt lætur þeim reikningurinn og teikningar alls-
konar. Þau læra að sauma og prjóna, og virðist öll
handavinna vera þeim hugleikin.
Fyrstu árin, sem Margrét kenndi kynblendingunum,
voru margir þeirra illa klæddir og óhreinir. Á þessu
er nú að verða mikil breyting til batnaðar. Eru híbýli
flestra kynblendingshjóna hin þokkalegustu nú orðið.
Stjórnin lætur mánaðarlega af mör'kum nokkra doll-
ara til foreldranna með því skilyrði, börnunum sé
haldið vel að skólagöngunni. í fyrstu var þessi fjár-
styrkur 5 dollarar fyrir hvert bam, en hækkar svo
með aldri þeirra. Sveitarstjórnin sér um rekstur skól-
ans að mestu leyti, en forráðamenn bamanna greiða
áidega ákveðinn skatt til skólamálanna.
Það er öruggt, að starf íslenzku kennslukonunnar er
fullorðna fólkinu geðþekkt, því að það sýnir henni
mikla vinsemd, þegar hún lítur inn á heimilin. En ekki
ómakar það sig oft á heimsóknum í skóla hennar, nema
að sérstakt tilefni gefist. Helzt er það, ef einhver er svo
lánsamur að fá sendibréf, þá er Margrét sjálfkjörin
til að greiða fram úr svo erfiðu viðfangsefni. Mjög fá-
ir kynblendingar eru sem sé læsir og skrifandi og verða
því að fá aðstoð við lestur bréfanna. Flestir geta þó
talað ensku og margir íslenzku, sumir meira að segja
reiprennandi. Munu þeir hinir sömu hafa dvalið um
langt skeið meðal íslendinga.
Aðalatvinnuvegir kynblendinga þessara eru land-
búnaður og fiskveiðar. Að vetrinum stunda þeir dýra-
veiðar, þótt minna sé nú um nálægan veiðifeng en var
fyrir mannsaldri síðan. Net sín leggja þeir niður um
ísi lögð vötnin með því að höggva vakir hér og þar og
renna svo netunum undir ísinn.
Flestir hafa hestaheilsu fram í rauðan dauðann, og
margir verða fjörgamlir. Sagðist Margrét þekkja tvær
JÓLABLAÐ ÍSLENDINGS 1950
27