Faxi - 01.12.1961, Síða 8

16-4
F A X I
Kristinn Reyr:
ALDASTEMMA EILÍFS
(Formáli aS Mjallhvítu móSur, hátíSarsýningu, helgaSri
17. jiíní. Keflavík, 1945).
Aldir hnigu að öldum.
Veg fór eg vega.
Aldir stigu af öldum
eilíflega.
Var eg hinn móttki ó hringsviði,
hringsviði horfinna œva,
hjúpaður dulúðgri fyrnsku
og verðandi reisn.
Aldir hnigu að öldum.
Veg fór eg vega.
Aldir stigu af öldum
Flögrandi sindur í algeimi,
algeimi áttlausra firða.
Ögrandi víðátta,
snortin af leitandi gneistum.
Þytur í laufkrónum myrkviða,
myrkviða mikilla spurna.
Marhálmur örófsins bylgjast
himnanna sœ.
Aldir hnigu að öldum.
Veg fór eg vega.
Sá eg og sá, meðan stjarnþokur,
Stjarnþokur stráðust og runnu
úr stjórnvirkri hendi þér,
skapari himins og jarðar.
Bauðst mér að hlýða á skriðuföll,
skriðuföll skjálfandi orku,
og skynja þau lögmál, er bundu
sólkerfakrans.
Aldir hnigu að öldum.
Sól lék um glóbjarta ásjónu,
ásjónu iðandi jarðar.
Úthöfin hrísluðust
fallþungt og mynntust við strendur.
Lífið varð þrá eftir bjarmandi,
bjarmandi blysi í rofi.
Byrðinga velkti á sœvi
í friðlausri leit.
Aldir hníga að öldum.
Brotsjóir rísa á mannhafi,
mannhafi menningarríkja.
Máttur og vald fara
eldi um brumandi skóga.
En hafvindar syngja um frelsisins,
frelsisins friðlandið góða
við fjarrœnan vorhimin, sveipað
titrandi dýrð.
Aldir hníga að öldum.
Veg fer eg vega.
Sólvindar hjala við mjallhvíta,
mjallhvíta móður í útsœ
á möttlinum grœna með
fannaskaut hvítt yfir enni.
Opnar hún faðminn sinn, blessar hún,
blessar hún börn sín og mœlir:
Berið œ vitni míns friðar
um stríðandi heim.
Aldir hníga að öldum.
Veg fer eg vega.
Aldir stíga af öldum.
Verð eg hinn máttki á hringsviði,
hringsviði hverfandi œva,
hjúpaður dulúðgri fyrnsku
og verðandi reisn.
Aldir hníga að öldum.
Veg fer eg vega.
Aldir stíga af öldum.
eilíflega.
(Ur IjóSahókinni Minni og menn, 1961).