Faxi - 01.12.1961, Blaðsíða 13

F A X I
169
MINNING :
Sigríður Ágústsdóttir
frá Birtingaholti
um og öðrum mótsgestum ánægjulegar sam-
verustundir. Eg vil einnig þakka þeim er
undirbjuggu Húsafellsmótið og öðrum, er
lögðu þessu góða málefni lið á einhvern hátt.
En um leið og ég þakka, ikoma mér í hug
konurnar, sem hringdu mig upp dagana fyrir
mótið til þess eins að láta í ljósi ánægju sína
yfir því, að börn þeirra höfðu innritazt á
ferðalista okkar templara til Húsafellsfarar
um þessa fyrirkvíðanlegu og svallsömu verzl-
unarmanna'helgi. Þessar upphringingar mæðr-
anna glöddu mig sannarlega, því ég fann og
skildi, að þegar allt kemur til alls, treystir
fólkið í landinu templurunum betur fyrir
bömum sínum en nokkrum öðrum. Sé hætta
yfirvofandi verður móðurástin skyggn varð-
andi afkvæmið og í þessu tilfelli var gott að
eiga okkur templara að. Æskilegast væri, að
fá allt þetta góða fólk til samstarfs við okkur
í stúlkunum í fylgd með sínum fríða ung-
mennaskara. Er ekki ástandið í áfengis- og
skemmtanlífi þjóðarinnar nógu alvarlegt orð-
ið til þess að opna augu góðra Islendinga
fyrir þeirri geigvænlegu hættu, sem áfengis-
bölið er í síauknum mæli að leiða yfir þjóð-
ina? Horfum við ekki á siðleysið og skefja-
lausa gróðafíknina vera á góðri leið með að
mola niður menningarfleifð liðinna kynslóða
og andlegan þroska æskunnar? Er öllu leng-
ur hægt að horfa aðgerðalaus á þann ójafna
leik, sem vinir Bakkusar og Mammons heyja
nú við hinn fámenna templarahóp, sem reyn-
ir stöðugt að spyrna á móti broddunum, en
á við ofurefli að etja? Er foreldrum það fylli-
lega ljóst, að hér er ekki einungis barizt fyr-
Séð ofan í Surtshelli.
ir lífi barna þeirra og velferð, heldur einnig
fyrir menningu þessarar þjóðar og framtíð-
arheill? Ég vona, að við þessum spurning-
um fáist svör í haust, þegar stúkurnar um
hinar dreifðu byggðir landsins hefja störf
sín að nýju.
Hallgrímur Th. Björnsson.
Sigríður Ágústsdóttir.
Hinn 23. nóv. s.l. fór fram frá Kefla-
víkurkirkju útför Sigríðar Agústsdóttur,
sem lézt í Sjúkrahúsi Keflavíkur 16. s. m.
„Dáin, horfin, — harmafregn.“
Þessi orð hafa áreiðanlega bergmálað í
hugum þeirra, sem þekktu Sigríði Agústs-
dóttur, er þeir heyrðu lát hennar. Burtför
hennar bar svo skjótt að.
Hún hafði að vísu kennt lasleika á
þessu hausti, en við höfðum vonað, að hún
ætti eftir að lifa og starfa í mörg ár á
meðal okkar.
Sigríður var fædd í Birtingaholti í
Hrunamannahreppi, í Arnessýslu, 11. apríl
1902.
Foreldrar hennar voru merkishjónin,
Ágúst Helgason alþingismaður og bóndi í
Birtingaholti og kona hans, Móeiður Skúla-
dóttir. Þar ólst Sigríður upp með foreldr-
um sínum og systkinum og átti þar sitt
heimili, þar til hún fluttist til Keflavíkur.
Systkini Sigríðar voru 9, er upp komust,
og var hún sjöunda í aldursröð. Þau voru
þessi eftir aldri: Ragnheiður, húsfreyja á
Löngumýri á Skeiðum, Helgi, starfsmaður
hjá Kaupfélagi Arnesinga, Guðrún, dáin,
bjó í Olversholti i Flóa, Skúli var starfs-
maður hjá Slátufélagi Suðurlands, dó á s.l.
vori, Guðmundur, starfsmaður hjá Olúu-
félaginu h/f, Magnús, læknir í Hveragerði,
Asa, kona Skúla Hallssonar í Keflavík og
Sigurður, bóndi í Birtingaholti.
Sigríður giftist eftirlifandi manni sín-
um, Skúla Oddleifssyni, 24. júní 1927. Þau
fluttust til Keflavíkur haustið 1930. Þar
reistu þau sér snoturt hús við Vallargötu
19, sem síðan hefur verið þeirra heimili.
Börn þeirra eru séra Olafur, æskulýðs-
fulltrúi þjóðkirkjunnar, Helgi, leikari í
í Reykjavík, Móeiður Guðrún, frú í Kefla-
vík og Ragnheiður, enn í foreldrahúsum.
Sigríður hafði alizt upp á íslenzku höfð-
ingsheimili, Birtingaholti sem mótað var
af lífsbaráttu og reynslu genginna kyn-
slóða. Þar hlaut hún hið bezta uppeldi og
veganesti, sem entist henni allt lífið. Þar
lærði hún trúmennsku í starfi, gætni í
meðferð fjármuna og verkhyggni.
En hún lærði ekki aðeins að iðja, hún
lærði einnig að biðja. Á sltkum grunni er
gott að byggja.
Það var gott að koma til Sigríðar. Hún
var framúrskarandi myndarleg húsmóðir,
og bar heimilið þess órækt vitni. Þar mætti
gestinum innileg og glaðvær gestrisni,
sem einkenndi heimilislífið. Er mér óhætt
að fullyrða, að tækist íslenzkum húsmæðr-
um og mæðrum almennt að skapa þann
heimilisanda og samheldni, sem þar ríkti,
þá yrðu vandamál íslenzku þjóðarinnar
færri og smærri. Slík heimili eru horn-
steinar þjóðlífsins.
Sigríður var vel gefin kona, bæði til
munns og handa. Listhneigð hennar fékk
útrás við heimilisstörfin og mátti þar sjá
margt snilldarhandbragð. En fyrst og
fremst lagði hún sig fram við að glæða
og efla fegurðarskyn barna sinna og vekja
áhuga þeirra fyrir fögrum listum. Hún
hafði næma réttlætiskennd og var óvenju
föst og hrein í lund.
Hennar mun verða sárt saknað af eigin-
manni, börnum og tengdabörnum. Og
barnabörnin, þau elztu þeirra munu minn-
ast ljúfra stunda hjá ömmu í Keflavík. Þar
þótti þeim gott að vera, enda eru börn öðr-
um fremur næm á heimilisandann.
Astvinir hennar eiga um hana dýrmætan
minningasjóð. Það mun verða þeim hugg-
un í harmi. Votta ég þeim öllum mína
innilegustu samúð.
Blesuð sé minning hennar.
Björg Sigurðardóttir.