Faxi - 01.12.1961, Side 27

F A X I
183
Þannig var það
Fjörutíu ára minning.
Þegar ég var að leita í ruslakistu minn-
inganna, fann ég ekki neitt, sem ég gæti
hugsað til að kæmi fram í dagsins ljós.
Annir daganna og strit áranna hafa þurrk-
að flest út. En þó er þar ein minning, sem
alltaf skýtur upp kollinum, og af því að
nú er Jólaföstuinngangur, er hún einmitt
nú réttra 40 ára gömul.
Unga fólkið á Ströndunum hafði komið
sér saman um að halda skemmtun. Húsa-
kostur var hvergi mikill þar um slóðir, en
þó var þar á einum bænum nokkuð stór
og rúmgóð stofa, sem hægt var að dansa
í, og önnur fyrir veitingar.
Mikið var nú hlakkað til, sérstaklega
hjá okkur kvenfólkinu. En það leit ekki út
fyrir að hamingjan ætlaði að vera okkur
hliðholl, því snjónum kyngdi niður mest-
alla vikuna fyrir laugardaginn, þegar
skemmtunin átti að vera.
Loks rann þó upp þessi langþreyði dag-
ur, dimmur og þungbúinn, en lítið snjóaði.
Leizt karlmönnunum ekki vel á veðrið og
þaðan af síður á færið, því snjórinn var
svo laus, að ekki var hægt að nota skíði.
Okkur konunum fannst hins vegar óbæri-
legt að hætt yrði við skemmtunina, sem
við höfðum hlakkað svo mikið til, og því
hvöttum við mjög til fararinnar. Niðurstað-
an varð því sú, að ákveðið var að fara og
var síðan lagt af stað.
Ferðin gekk mjög seint, piltarnir gengu
á undan en við stúlkurnar fylgdum fast á
eftir, gengum í slóðina og voru bakkar
hennar oft í mitt læri og meira, svo mikið
var snjókafið. En þrátt fyrir þessa erfið-
leika voru allir hressir í anda, því til mik-
ils var að vinna, að komast þetta, og þó
að tvær vondar og viðsjálar torfærur væru
á leiðinni, létum við það ekki á okkur fá,
enda stóð nú ekkert fyrir okkur.
Eftir þriggja stunda ferðasvakk náðum
við á samkomustaðinn, vorum við þá bæði
blaut og svöng. En nú voru hendur látnar
standa fram úr ermum við að hafa fata-
skipti og skrýðast sínu hezta skarti, sem
borið hafði verið með sér á hinni erfiðu
göngu. Var síðan setzt að kaffidrykkju,
sem húsmóðirin á bænum og dætur hennar
báru fram af mikilli rausn. — Og fljótt
leið tíminn.
Þarna á skemmtuninni voru samankom-
Stefanía Guðmundsdóttir.
in ungmenni frá 5 bæjum, en á sumum
þeirra var fjölbýli. Þetta æskufólk hafði
ekki mörg tækifæri til þess að hittast, sízt
að vetrinum, því oftast hömluðu þá snjó-
þyngsli og svo lágu illvíg fjöll á milli
sumra bæjanna, sem gátu orðið þung í
skauti á þeim árstíma. En þetta umrædda
kvöld varð allt slíkt að víkja fyrir hinni
tápmiklu æsku, er sveif syngjandi og lífs-
glöð inn í dansinn. Og þó þar væri engin
hljómsveit, aðeins tvöföld hamonika til að
dansa eftir, þá ljómaði þar heilbrigð og
óspillt æskugleðin á hverju andliti og allir
dönsuðu af hjartans lyst. Einnig var farið
í jólaleiki. En þegar fólk var orðið þreytt
að dansa og leika sér, sameinuðust allir í
fögrum söng. Þetta kvöld voru einnig flutt-
ar ræður, þó ég hafi nú gleymt um hvað
þær fjölluðu eða hverjir fluttu þær. Var
síðan aftur tekið til við dansinn og þá
dansað fram á morgun, en þá var skemmt-
uninni hætt með því, að húsbóndinn til-
kynnti, að nú ætti húslestur að hefjast,
þegar búið væri að drekka morgunkaffið,
og kom engum til hugar að mótmæla því,
jafnvel þótt marga hefði fýst að mega
dansa lengur, enda var þessi tilhögun föst
venja í sveitum landsins í þá daga. Var
síðan gengið til baðstofu og hlýtt á lestur-
inn, og munu flestir gestanna hafa tekið
þátt í sálmasöngnum, en sjálfsagt hefir nú
margan syfjað í slíkri kyrrsetu eftir svo
langa og stranga vöku, og líklega hafa þá
enn hljómað í eyum okkar margra hinir
töfrandi og seiðmjúku tónar harmonikk-
unnar og dunurinn af hratt stignum dans-
inum. Er mér ekki grunlaust, að þetta allt
hafi orkað meira á hugann, en lestur hús-
bóndans.
En þegar húslesturinn var á enda, var
tekið til við að búa sig til heimferðar,
kveðja heimilisfólkið og þakka fyrir góðar
viðtökur. Glöð og hress í anda héldum við
svo af stað út í hríðarmugguna, þeir sam-
ferða, er samleið áttu, en hinir kvaddir og
þeim þökkuð samveran, er aðrar leiðir fóru.
Allir voru ánægðir með velheppnaðaa
skemmtun, þótt hvorki væru þar reyktir
vindlingar né drukkið vín. Reyndar fengu
karlmennirnir vindla, þeir sem það vildu,
en kvenfólkið kunni þá ekki slíka hluti, að
minnsta kosti ekki á Ströndum.
Og þegar ég nú legg frá mér prjónana
mína og legg hendur í skaut og læt hug-
ann reika til löngu liðinna daga, og orna
mér við arinn minninganna, liggur við, ef
ég ætti ósk fram að bera, að hún vrði sú,
að ungu stúlkurnar, sem nú sækja sínar
skemmtanir í raflýsta og glæsta sali nútím-
ans, mættu eiga þaðan jafn ánægjulegar
minningar frá þeirra æskuskemmtunum,
er lýsi og vermi síðar meir í hug þeirra
og hjarta, eins og þessi fátæklega, litla
æskuskemmtun hefir gert í huga mínum
fram á þennan dag.
Stefanía Guðmundsdóttir.
Guðmundur Finnbogason
Hvoli Innri-Njarðvík sendir Faxa nokkra
vísnafyrriparta ,sem 'hann óskar eftir að fá
botna við í næsta blaði. Getur þetta orðið
skemmtilegur þáttur hér í blaðinu, ef menn
vildu sinna þessu og senda blaðinu botnana.
Finnst þér ekki að stjórnin hafi staðið
stórmannlega við sín fyrirheit?
Nú er mikið Strompastand,
startar því hann Kiljan.
I heiminum er hark og brak ,
hamagangur mesti.
Síldin gefur sumum mikið,
sem að hennar notið fá.
Norðanáttin nöpur, stinn
næðir þrátt um vanga.
Sjónvarpið um landið læðist
líkar ykkur þessi menning?
Jólastjarna, helg og hrein
heim til barna lýsir.