Faxi - 01.12.1961, Qupperneq 37

F A X I
193
MINNING :
Sigríður Júlíana Magnúsdóttir
Fædd 17 febr. 1897. — Dáin 24. júlí 1961.
Útför hennar var gerð frá Hvalsneskirkju
að viðstöddu fjölmenni. Sóknarpresturinn, sr.
Guðmundur Guðmundsson, flutti líkræðuna
og jarðsöng. Fer hér á eftir úrdráttur úr ræðu
prestsins.
Yfir allri athöfninni hvíldi virðulegur há-
tíðablær, eins og sómdi þessari merku konu.
Náð sé með yður og friður frá Guði
föður vroum og Drottni Jesú Kristi.
I 13. kafla fyrra Korintubréfs standa þessi
orð: En nú varir trú, von og kærleikur,
þetta þrennt, en þeirra er kærleikurinn
mestur.
Sigríður Júlíana Magnúsdóttir var fædd
17. febrúar 1887 að Tungu í Örlygshöfn í
Rauðasandshreppi. Voru foreldrar hennar
Magnús Einarsson og Bergljót Gunnlaugs-
dóttir. Þegar Sigríður var á barnsaldri,
fluttust foreldrar hennar að Gili í sömu
sveit, en Sigríður varð eftir í Tungu hjá
afa sínum og ömmu og ólst því að miklu
leyti upp hjá þeim. A unglingsaldri flutt-
ist Sigríður frá Tungu að Breiðuvík og átti
þar heima um nokkurra ára skeið. Atján
ára að aldri varð Sigríður fyrir þeirri
miklu raun að villast á Látraheiði í svarta
þoku, svo að ekki sá handa skil. Lá hún
þarna úti á heiðinni í fimm dægur, mjög
hætt komin, hafði meðal annars næstum
því gengið fyrir hamra, en bjargaðist á
undraverðan hátt og komst eftir allan
þennan tíma af eigin ramleik til byggða.
Höfðu menn þá þegar misst allar vonir
um, að hún fyndist á lífi. — Nokkrum
árum síðar fluttist Sigríður til Reykjavíkur
og dvaldi þar í fjögur ár og stundaði þar
einkum sauma. I Reykjavík tók hún að
sér lítinn bróðurson sinn, Tryggva Kristj-
ánsson og gekk honum í móðurstað. Ann-
aðist hún hann af ástríki og þeirri fórn-
fvsi, er jafnan einkenndi hennar líf og
var ávallt mjög kært á milli þeirra. Frá
Reykjavík fluttist Sigríður árið 1919 suður
að Flankastaðakoti á Miðnesi til Arna
Magnússonar, er þá var nýbúinn að missa
eiginkonu sína, Arndísi Björnsdóttur frá
Bóli í Biskupstungum, frá þremur ung-
um börnum. Lézt hún úr afleiðingum
„spænsku veikinnar“, þegar hún fæddi
þriðja barnið þeirra, er var svo lítið og
Sigríður Júlíana Magnúsdóttir.
voru því í sannleika erfiðar aðstæður á
þessu heimili, þegar Sgiríður kom þangað,
en þangað var hún komin einmitt af því
að svona stóð á, af því að hún vissi, að
þar var krafta hennar helzt þörf til að
hjálpa í raunum og erfiðleikum annarra.
Sigríður tók nú að sér þetta heimili og
annaðist það og börnin af fórnfýsi og
móðurlegri ástúð og umhyggjusemi.
Hinn 3. marz 1922 giftist svo Sigríður
eftirlifandi eiginmanni sínum Arna Magn-
ússyni, og fluttust þau litlu síðar að Landa-
koti í Sandgerði, þar sem þau hafa átt
heima síðan. Þau hjónin Arni og Sigríður
eignuðust sex börn. Elztu dótturina misstu
þau aðeins níu mánaða gamla, mjög efni-
legt barn. En á lífi eru: Asta, gift og bú-
sett í Keflavík, Óskar, giftur og búsettur
i Sandgerði, Einar til heimilis í Reykja-
vík, Sigríður, er býr í Sandgeði og Arni,
giftur í Sandgerði. Af þremur stjúpbörn-
um Sigríðar eru nú tvö látin, Magnea, er
lézt af barnsförum á tvítugsaldri og Arnar,
er drukknaði aðeins 22ja ára gamall, mesti
dugnaðar- og efnismaður. En á lífi er
Sigurbjörn, búsettur í Reykjavík. Sigríður
var elzt sex systkina. Einn bróðirinn and-
aðist í æsku, en þrír bræður hennar
drukknuðu, allir á bezta aldri, en á lífi
er ein systir Júlíana, sem býr í Reykjavík.
Sú raun, sem Sigríður varð að þola á
Látraheiði mun hafa gengið mjög nærri
heilsu hennar og líkamskröftum. Hún var
því alla tíð fremur heilsutæp, einkum hin
síðari árin, en naut þó í ríkum mæli um-
hyggju og aðhlynningu tengdadætra sinna.
Hún andaðist eftir skamma sjúkdóms-
legu að heimili sínu Landakoti í Sand-
gerði, aðfaranótt mánudagsins 24. þessa
mánaðar.
Nú á dögum er mikið talað um próf í
skólum landsins; mörg þeirra þykja þung,
enda mörgum ofviða. Þó þykja þau nauð-
synleg til þess að mennta oss og þroska og
— ef vér stöndumst þau — að skila oss
áfram að ákveðnu marki. En til eru önn-
ur próf, sem sjaldnar er talað um, enda
eru þau ekki í vorum höndum. Það eru
þær prófraunir, sem lagðar eru fyrir oss
í lífsins skóla. Sigríður heitin Magnús-
dóttir mun ekki hafa tekið mörg eða þung
próf á skólabekk um ævina. En þeim mun
þyngri prófraunir hlaut hún að þreyta á
ævigöngu sinni í lífsins skóla. Þegar hefur
verið getið þeirrar þungu prófraunar, er
hún sem ung stúlka háði á Látraheiði. Sú
raun var svo þung að hún beið þess raunar
aldrei bætur á líkama sínum. En andlega
óx hún og þroskaðist ríkulega við þessa
raun. Ut úr henni kom hún andlega sterk-
ari og þroskaðri með endurnýjaða og ör-
ugga trú á lífið og á Guð. Og sá mikli
andlegi styrkur, er hún þannig hafði öðl-
azt í sárri reynslu, fylgdi henni allt lífið,
allt til hinztu stundar. Þannig var hún í
andlegum skilningi eins og bjargið, sem
ekki bifast, þótt stormar og brimöldur
lífsins skelli á því með ofurþunga sínum.
Því að í sannleika var þessi ekki hennar síð-
asta raun. Hún missir þrjá elskaða bræður
á bezta aldri í sjóinn. Hún missir fyrsta
efnilega barnið sitt. Hún missir tvö stjúp-
börn á bezta aldri. Hún missir tvö barna-
börn sín á sáran og sorglegan hátt. Já, hún
fékk í sannleika að kanna sorgir og raunir
lífsins. En í öllum þessum raunum var hún
hin æðrulausa og sterka, sem miðlað gat
öðrum huggun og styrk í erfiðleikum og
þrautum, ekki sízt börnum sínum í sorg-
um þeirra. Heilagt orð segir: „Gull próf-
ast í eldi, en guðhræddir menn í nauð-
um.“ Þær prófraunir fékk hin látna að
þreyta í ríkum mæli á liðinni ævi. En út
úr þeim öllum kom hún þroskaðri mann-
eskja, meiri og betri. Sigríður var vel gefin
kona og minnug svo af bar, enda af gáfu-
og dugnaðarfólki komin. Dagfar hennar
einkenndist af innri styrk, traustleika og
rósemi, sem ekki haggaðist í erfiði og um-
hleypingum lífsins. En það, sem kannske