Faxi - 01.05.1979, Qupperneq 21

Örfá minningarorð
um Halldór Fjalldal
frá Melgraseyri
Við, sem komnir erum í
seinni háifleik æviskeiðsins
megum alltaf eiga von á því að
vinir og samferðamenn hellist
úr lestinni og leggi uppí lang-
ferðina miklu og slíti samvist-
um a.m.k. um sinn.
Okkur bregður þó alltaf við
og stundum erum við lengi að
átta okkur á þessum vistaskipt-
um. Svo er um mig nú þegar ég
horfi á eftir Halldóri Fjalldal
yfir móðuna miklu. Vissi ég þó
að hann hefur um tveggja ára
skeið barist hetjulega við
grimman sjúkdóm, sem nú bar
sigur af hólmi. Halldór varð
tæplega 69 ára gamall, fæddur
á vordögum 1910 að Melgras-
eyri við Djúp. Faðir hans Jón
H. Fjalldal var þjóðkunnur
maður, framfara og félags-
hyggjumaður mikill, en afi
hans Halldór á Rauðamýri,
sonur Jóns á Laugarbóli, einn
af fremstu bændahöfðingjum
landsins á sinni tíð. Eru þetta
allt kunnar ættir við Djúp og
víðar, atgerfisfólk og vel gert
bæði til höfuðs og handa.
Móðir Halldórs Jóna Krist-
jánsdóttir frá Tungu á Naut-
eyrarhreppi var rómuð fyrir-
myndar húsmóðir.
Halldór vildi ekki verða
bóndi eins og forfeður hans,
hann vildi takast á við önnur
verkefni í lífinu. Hann fór því
ungur að heiman, stundaði
verzlunarnám og fékkst síðan
við verzlun og margháttuð
viðskipti unz yfir lauk. Síðustu
árin vann hann á vegum Varn-
arliðsins á Keflavíkurflugvelli,
sem birgðavörður.
Saga og lífshlaup Halldórs
var ekkert frábrugðin sögu
ýmissa annarra manna. Honum
tókst að verða bjargálna
maður, valt þó oft á ýmsu í
þeim efnum, hann eignaðist
ágæta konu, Sigríði Skúladótt-
ur, Skúlasonar og þau eignuð-
ust fjögur myndarleg og vel
gefin börn. Með Halldóri og
Sigríði voru góðar ástir alla tíð.
Aldrei þó betri eða heitari en
undir lokin. En það var maður-
inn Halldór Fjalldal, sem var
frábrugðin öðrum samtíðar-
mönnum sínum, hann var, satt
að segja, engum líkur. Fortaks-
laust tel ég Halldór einn allra
skemmtilegasta mann, sem ég
hefi kynnst um dagana. Frá-
sagnargleði hans, málfar og
málblær og skopskyn var með
eindæmum. Lítilfjörlegustu
atburðir, sem aðrir hefðu
naumast tekið eftir urðu á
munni hans að hnitmiðaðri
snilldarfrásögn, ómerkilegustu
rekamoð urðu að listasmíð, er
hann hafði um þau fjallað. Slík
var list hans. Sigurður á Laug-
arbóli frændi Halldórs var
þjóðkunnur og ágætur sögu-
maður og hefur frægð hans
víða farið. Mér er þó nær að
halda að Halldór hafi verið
honum fremri í þessari list-
sköpun. Vonandi ganga þessir
hæfileikar að erfðum. Ekki má
gleyma því að Halldór var
mikill höfðingi og sást oft lítt
fyrir í þeim efnum sem öðrum.
Hann vildi hvers manns götu
greiða og sparaði ekki fé í þeim
tilgangi. Hann vasaðist í mörgu
um dagana og gat þar oft oltið
á ýmsu. Á köflum gat hann
verið skemmtilega brokkalegur
og þræddi ekki altaf troðnar
slóðir. Hann ferðaðist mikið og
kunni skil á mönnum og mál-
efnum hvaðanæva að úr heim-
inum. Frásagnir hans af
skyndikynnum við menn og
þjóðir voru ómenguð list.
En hvert sem hann fór og
hvað sem fyrir kom var hann
sami öðlingurinn, sami hjarta-
hlýi góði drengurinn, sem fyrst
sá dagsljósið vestur við Djúp
þar sem hann sleit sínum barns-
skóm.
Lendingin á Melgraseyri
heitir Paradís. Þar hefur marg-
ur sæbarinn og hrakinn náð
landi eftir svalksama ferð um
Djúpið. Halldór Fjalldal hefur
nú lokið sinni og ráðið nökkva
sínum til hlunns í Paradís
hinni meiri. Þar mun þreyttum
gott að hvílast.
Ég sendi Sigríði Skúladóttur
og niðjum þeirra hjóna dýpstu
samúðarkveðju.
Friðfinnur Ólafsson.
Leikfélag Sandgeröis
„ÁYZTU NÖF“
Það þótti nokkur dirfska af
leikfélagi Keflavikur að færa
upp Herbergi 213 í fyrra.
Gunnar Eyjólfsson gerir betur.
Hann kemur með lærisvein
James Joyce, Thohton Wilder,
og kallar út 40 manna lið til að
sýna annað þckktastu verk
Wilders, Á ystu nöf, í Sand-
gerði. Vitaskuld er hér mikið í
ráðist og vafalaust munu sumir
frekar vilja sjá Ævintýri á
gönguför. En á Suðurnesjum
blómgast nú leiklist. Hvergi á
landinu eru sýnd fleiri leikverk,
ef höfuðborgin ein er undan-
skilin. Og hvað var þá eðlilegra
fyrir leikhúsmann á borð við
Gunnar að láta áhugafólkið
glima við heimsbókmenntir. Á
ystu nöf grcinist i þrjá kafla,
þar sem þrír aðallcikararnir
koma við sögu í þeim öllum:
Antrobus, frú Antrobus og
Sabína. Antrobus líkist að
ýmsu leyti nútíma bisness-
manni, sem gleðst yfir uppfinn-
ingum sínum á hjóli og staf-
rófi, frúin aftur á móti er
dæmigerð húsmóðir er hugsar
mest um misheppnaðan son og
á Sabínu þjónustu stúlkuna má
líta á sem fulltrúa tilfinninga og
ástleitni. Antrobus-fjölskyldan
er svo færð aftur fram í tíma og
rúmi. Hér gildir eins og raunar
í öllum leikverkum skýr fram-
sögn svo texti höfundar komist
skilmerkilega til skila. Á því
var nokkur misbrestur hjá
Sandgerðingum. Mér fannst
Sæunn Guðmundsdóttir,
Heimir Mortens, Ólafur Gunn-
laugsson og Hólmfríður Björns-
dóttir skera sig úr að þessu
leyti: framsögn þeirra allra var
skýr og góð. Það sama má
sesgja um Unni Guðjónsdótt-
ur, bæði framsögn og leikur í
besta lagi. Sviðsmyndin var
mjög skemmtileg. Sandgerð-
ingar sýndu Skirn eftir Guð-
mund Steinsson við góðan
orðstý í fyrra. Enn hafa þeir
sótt í sig veðrið. Hafi þeir og
Gunnar Eyjólfsson leikstjóri
þökk fyrir ágæta skemmtun.
Hilmar Jónsson.
FAXI — 21