Faxi - 01.05.1984, Blaðsíða 11

mínum voru alltaf miklir kærleik-
ar.“
Þessi æskuminning Guðbjargar
sýnir betur en ég get lýst, þeim
aðstæðum sem hún ólst upp við og
tilfinningu hennar til fólksins sem
varð á vegi hennar. Hún var í Dals-
koti þar til hún hafði náð þroska og
aldri til að sjá fyrir sér sjálf.
Sigurður Sigurðsson er fæddur í
Garðshorni í Keflavík 13. júní árið
1895 og dó á heimili Marteins son-
ar síns, Klapparstíg4, Njarðvíkur-
bæ, 21. febrúar 1984, 88 ára að
aldri.
Foreldrar hans voru hjónin
Guðrún Þórarinsdóttir, ættuð frá
Hjáleigusöndum, Vestur-Eyja-
fjallahreppi og Sigurður Gíslason,
jarnsmiður og vélstjóri, ættaður
frá Borgarholti á Skeiðum. (Um
þau má lesa í 1. og 2. tölublaði
FXA 1958). Þau hjónin eignuðust
sjö börn, þau eru:
Guðlaug, dó uppkomin.
Gísli, jámsmiður og vélstjóri, giftur
Margréti Jónsdóttur frá Spákonu-
felli. Þau eru bæði látin.
Guðrún, hún dó á bamsaldri.
Sigurborg, maður hennar var
Flannes Jónsson frá Spákonufelli,
bróðir Margrétar, konu Gísla. Þau
eru bæði látin.
Sigurður, vélstjóri, giftur Guð-
björgu Brynjólfsdóttur. Þau eru
bæði látin.
Þórður, vélstjóri. Kona hans var
Kristjana Magnúsdóttir. Þórður
fórst í bílslysi árið 1937. Kristjana
á heima í Keflavík.
Guðrún Helga, hennar maður var
Kristinn Ingvarsson, orgelleikari
við Laugarneskirkju í Reykjavík.
Hann er látinn.
Guðrún Helga er eina systkinið
frá Garðshomi sem eftir er á lífi.
Hún er hjá Ingunni dóttur sinni og
Garðari Þormar, manni hennar í
Reykjavík.
Ennfremur tóku þau eitt fóstur-
barn, Þórarinn Brynjólfsson, syst-
urson Guðrúnar. Hann missti
báða foreldra sína með stuttu
tnillibili og var upp frá því sem eitt
systkinanna. Kona hans var Þór-
unn Bjarnadóttir. Hann lést árið
1946 en Þórunn býr í Keflavík.
Það er vart hægt að skrifa um
Sigurð Sigurðsson, án þess að
minnast á Garðshomsheimilið.
Það má segja að það sé þáttur úr
byggð a- og atvinnusögu Keflavík-
ur.
Þau Sigurður Gíslason og Guð-
rún Þórarinsdóttir fluttu til Kefla-
víkur frá Hvaleyri við Hafnarfjörð
um 1892. Þau keyptu gamla
smiðju sem stóð á gatnamótum
Aðalgötu og Túngötu þar sem
gamla símstöðin var síðar reist.
Þau byggðu sér bæ úr henni við
hlið bæjar Eyjólfs Þórarinssonar,
bróður Guðrúnar, og vom báðir
bæirnir kallaðir Garðshorn.
Fjölskyldan Austurgötu /9. Friðrik Hafsteinn, Sigurður, Ólöf Litja, Marteinn
Brynjólfur, Guðrún Sigríður, Guðbjörg, Gunnlaugur Kjartan. A myndina vantar
Maríu, sem dó á fyrsta ári og Ósk Sigurrós dóttur Sigurðar.
I. œttarmót ,, Garðshornsœttar“ Sigurborg, Sigurður og Guðrún Helga. Að baki
þeim eru myndir af foreldrunum og fyrstu Garðshornsbæjunum. Þetta var algengt
byggingarlag við sjávarsíðuna fyrir og uppúr aldamótum.
Gísli, Guðnín Helga, Sigurborg, Sigurður.
Sigurður Gíslason var járnsmið-
ur. I öðrum enda bæjarins hafði
hann smiðju. Þar var trérenni-
bekkur, eldsmiðja og fleiri áhöld
til smíða. Ennfremur búnaður til
að steypa með málma, því hann
steypti ýmsa muni úr kopar. Þegar
fyrsti vélbáturinn, mb. Júlíus, var
keyptur til Keflavíkur árið 1906,
gerðist hann vélstjóri á honum.
Það fjölgaði fljótt vélbátunum og
smiðjan í Garðshorni hófst upp á
nýtt stig, því margt þurfti að lag-
færa og gera við.
Þess má ennfremur geta að
Guðrún mun hafa eignast fyrstu
saumavélina sem kom til Keflavík-
ur og ekki nóg með það heldur
einnig fyrstu eða aðra prjónavél-
ina. Það má því segja að þau hafi
verið frumkvöðlar á tæknisviði.
í þessu umhverfi ólust þau upp
systkinin í Garðshomi. Eins og
allir á þessum tíma voru þau þátt-
takendur í verkunum um leið og
þau höfðu krafta til. Þau voru í
smiðjuvinnunni, ekki meira en svo
að þau réðu við fýsibelginn þegar
þau voru látin blása undir eldinn.
Það var því fylgst með og verkin
lærðust snemma.
Þegar synimir uxu upp fetuðu
þeir í fótspor föðurins, og urðu
járnsmiðirog vélstjórar. Árið 1920
voru feðgarnir allir, faðir og fjórir
synir, samtímis vélstjórar á bátum
úr Keflavík. Eg tel það nokkuð
sérstætt að nú em þrír ættliðir frá
þeim hjónum þar sem næstum all-
ur karlliðurinn er annaðhvort eða
bæði járnsmiðir eða vélstjórar.
Sigurður Sigurðsson gerðist vél-
stjóri strax á unglingsárum sínum.
Fimmtán ára gamall var hann á
Skagaströnd. Þá var það einhverju
sinni að það vantaði mann sem
gæti gangsett vélina í vélbátnum
Dúfu, sem var dekkað sex manna
far. Sigurður var að fylgjast með,
hverju fram yndi og var þá spurður
hvort hann kynni að setja í gang.
Hann hélt það vera og tókst það.
Þar með var hann vélstjóri á bátn-
um það sem eftir var sumarsins.
Upp frá því var hannoftastnær
vélstjóri, fyrstu árin áýmsum stöð-
um, Skagaströnd, Norðfirði, ísa-
firði, en þó mest í Vestmannaeyj-
um. 4. desember árið 1924 fékk
hann vélstjóraskírteini í Vest-
mannaeyjum.
Árið 1920 réðst hann sem vél-
stjóri á vélbátinn Sæfara frá Kefla-
vík, hjá Olafi Bjamasyni, og var
næstum samfellt með honum fram
til ársins 1935 eða 1936. Þessar
fyrstu vélar voru fmmstæðar og
bilunargjamar. Vélamennimir
voru því oftast önnum kafnir við
viðgerðir milli róðra, ýmist við eig-
in vél eða þeir vom að hjálpa öðr-
um. A þessum árum var mikil sam-
hjálp milli manna.
FAXI-107