Faxi - 01.12.1987, Qupperneq 10

SPARISJÓÐURINN í KEFLAVÍK
Njarðvíkurútibú
Sparisjóösins í
Keflavík var stofnað
fyrir 10 drum.
Útibú Sparisjóðs-
ins í Garði var
opnað Jyrir 5
ú rum.
Þann 7. nóvember s.l. voru liðin 80 ár frá því
Sparisjóðurinn í Keflavík var stofhaður. Af þessu
tilefni var efnt til hátíðarhalda af ýmsu tagi og er
lauslega áætlað, að milli 4000—4500 manns hafi
komið í afgreiðslur sparisjóðsins á afmælisdaginn.
Sparisjóðurinn í Keflavík hefur á sínum áttatíu ára
starfstíma átt drjúgan þátt í þeirri almennu uppbygg-
ingu sem orðið hefur hér á Suðurnesjum. Við hann
hafa starfað ffá upphafi menn sem lagt hafa metnað
sinn í að vinna svæðinu vel. Faxi sendir Sparisjóðn-
um í Keflavík og starfsfólki hans hamingjuóskir sínar
á merkilegum tímamótum.
Svo skemmtifega vill til, að einmitt um þessar
mundir eru 10 ár frá því Sparisjóðurinn í Keflavík
opnaði útibú í Njarðvík, 5 ár ffá opnun útibúsins í
Garðinum og á s.l. hausti var opnað útibú í Grinda-
vík. Þannig hefur gildi Sparisjóðsins í Keflavík enn
aukist á hinum síðari árum, því nú þjónar hann betur
markmiði sínu, að vera sjóður allra Suðurnesja-
manna.
Ábyrgðarmenn sparisjóðsins komu saman í tilefni
afmælisins og héldu sértakan hátíðarfund. Var hann
með nokkru öðru sniði en venjulegir fundir. Fluttar
voru nokkrar ffamsöguræður, þar sem fjallað var um
störf og markmið stofhunarinnar. Fjöldamargir tóku
síðan til máls, m.a. báðir sparisjóðsstjóramir, þeir
Tómas Tómasson og Páll Jónsson, en nú eru liðin
fimmtán ár ffá því þeir tóku við sínu starfi. Ásgeir
Einarsson og Steinþór Júlíusson hafa góðfúslega veitt
Faxa leyfi til að birta ræður þær er þeir fluttu á
fundimun. En gefum fyrst orðið Ragnari Guðleifs-
syni, heiðursborgara Keflavíkur.
Hinn 7. nóvember síóast-
liðinn var mirtnst 80 ára
afmælis Sparisjóðsins í
Keflavík með hátíðar-
fundi stjómar og trúnaðarmanna
sjóðsins, en þeir eru úr öllum
sveitarfélögum Suðumesja.
Ég fór að hugsa um það, er ég
kom heim af fundinum, að líklega
hefði ég verið eini fundar-
maðurinn sem leit Sparisjóðinn í
Keflavík á fyrstu ámm hans.
Þegar ég var sjö ára gamall, var
ég farinn að stokka upp línu hjá
vélbátunum, eins og þá var
algengt að strákar gerðu og fengu
þá 25 aura fyrir bjóðið sem var
þetta 360—400 önglar, þó kom
fyrir að við fengjum 30 eða jafnvel
35 aura, þegar við stokkuðum
upp fyrir sjómennina. I þá daga
var aldrei róið á helgum dögum á
vorin og sumrin, en þá þurftu sjó-
mennimir að stokka upp eitt bjóð
hver til þess að létta á störfum
landmannanna.
Nú bar svo við eitt sinn á
laugardegi að sjómann vantaði
strák til þess að stokka upp eitt
bjóð fyrir sig og bauðst til að
borga fyrir það 35 aura. Ég tók
þetta að mér og fékk fyrirfram
greidda 30 aura, en fimm auramir
komu nú aldrei.
Þessa aura sem ég vann mér inn
við uppstokkun línu og við fisk-
vinnu á reitum, geymdi ég í spari-
bauknum mínum, sem var lítill
peningaskápur úr málmblöndu og
á hurðinni var sérstök læsing,
þannig að vissir tölustafir á hurð
og hún urðu að standast á, þegar
sparibaukurinn var opnaður.
(Þennan sparibauk gáfu mér fóstri
minn Sigurður Bjamason og
amma mín, Valdís Erlendsdóttir,
en hjá þeim ólst ég upp frá 7 ára
aldri.)
Við þessa vinnu kom það fyrir
að maður stakk sig í puttana og
þá gróf stundum í þessu. Ég man
sérstaklega eftir einu slíku atviki.
Það var farið að grafa í fingri á
vinstri hendi. Ég fór tii Þorgríms
læknis. Hann átti þá heima í
húsinu sem hann lét byggja og nú
heitir Kirkjulundur. Apótekið var
í þeim hluta hússins sem nú er
forstofan.
Þorgrímur leit á fingurinn og
þvoði hann vel, þar til hann segir:
,,Er þér ilit?“ Ég svaraði víst litlu.
Hann sá hvað mér leið. Hann
leiddi mig nú inn í skrifstofu sína,
sem var í suðvesturhiuta við-
byggingarinnar. Þar lagði
Þorgrímur mig á leðurklæddan
legubekk, ljósgulan á lit.
278 FAXI