Faxi - 01.09.1989, Blaðsíða 30

hvirfli til ilja áður en við fórum inn.
Engin sprengja fannst svo við gátum
lagt af stað. Þegar við lentum í
Amman, höfuðborg Jórdaníu,
þurftum við sem betur fer ekki að
fara í gegnum aðra leit, því tollvörð-
urinn lá á bæn.
Við stoppuðum í Amman í eina
nótt, flugum svo morguninn eftir til
Aqaba sem er ferðamannabær í
Suður-Jórdaníu, við Rauðahafið.
Við þurftum líka að fara í gegnum
svona rosalega leit í það skiptið.
Við stoppuðum í Aqaba í 3 daga,
keyrðum þaðan út f eyðimörkina
Wadi rum í loftræstri rútu. Ekki
veitti af því það var 50°C hiti úti.
í Wadi rum hittum við fyrir bedú-
ínahöfðingjann, en bedúínar kallast
þeir menn sem lifa úti í eyðimörk-
inni. Þeir búa í einhverskonar
strigatjöldum og ferðast um á úlf-
öldum.
Bedúínahöfðinginn, sem átti 3
konur og 34 böm, og fannst ekkert
merkilegt við það, bauð okkur vel-
komin með fsköldu límonaði og
spilaði svo fyrir okkur á einhvers-
konar einstrengja fiðlu sem hann
nuddaði í sífellu með hesthárum
sem strengd vom á litla tijágrein.
Svo fómm við aftan á LandRover-
jeppum um alla eyðimörkina,
horfðum á sólina setjast, borðuðum
og dönsuðum með þeim og fómm
svo aftur til Aqaba.
Við keyrðum svo upp alla Jordan-
íu í rútu, syntum í Dauða hafinu,
sem var mjög skrýtið, því það er 8
sinnum saltara en sjórinn, svo mað-
ur flýtur og það er alveg ómögulegt
að synda þar.
Við fómm einnig til Petra, sem er
einn mesti ferðamannastaður þar í
landi.
Petra var einn stærsti verslunar-
staður arabalandanna, um
10.000-6.000 f.k. Þar er að finna
heila borg höggna í stein. Þetta hafði
allt týnst inni í sandfjalli en svo kom
jarðskjálfti og þá fannst þetta allt
aftur. Það er alveg ótrúlega fallegt
um að litast þarna og það þyrfti
heila viku til að sjá allt. Við vomm
þama einn dag, frá moigni til
kvölds, riðum á hestum og úlföld-
um út um allt.
Við skoðuðum alveg ótal margt
þama og sjóndeildarhringur minn
stækkaði mjög við þessa ferð.
Við enduðum í Amman. Þar vor-
um við í tvo daga. Það er mjög gam-
an að rölta þama um og skoða
markaðina. Amman er byggð upp á
sjö hæðum og er þess vegna mjög
brött og erfitt að labba. Einn morg-
uninn vildi svo illa til að ég varð
viðskila við hópinn með John, strák
úr bekknum. Við vissum hvorki
nafnið á hótelinu né á götunni. Við
vomm -virkilega illa stödd. Hann
æddi svoleiðis áfram upp og niður
götumar með mig til að finna hótel
í 750.000 manna borg. Það reyndist
erfitt. En svo datt mér snjallræði í
hug. Ég fór inn á ferðaskrifstofu og
fann þannig nafnið á hótelinu og við
tókum leigubíl þangað. Ég hélt ég
myndi deyja eftir alla gönguna.
Fólkið veitti mér mjög mikla at-
hygli þama úti vegna þess hve ljós á
hömnd ég var og svo náttúrlega að
vera bláeygð fannst þeim algjört
æði.
Fólkið sat í skugganum meðfram
götunni og hrópaði: „Welcome,
Welcome" er ég gekk hjá. Einn
strákur gerðist svo djarfur að spytja
mig hversu margra úlfalda vitði ég
væri!!! Ég varð alveg orðlaus.
Þegar ég sagði fólkinu að ég væri
frá íslandi vissi það ekkert hvað ég
væri að bulla. Ég hefði alveg eins
getað verið frá Legolandi. Það skipti
bara um umræðuefni því það skildi
ekkert af hveiju ég væri að reyna að
ljúga það fullt, það gæti bara ekki
verið að einhver lifði á þessari litlu
eyju langt norður í höfum.
Þrátt fyrir allt þetta sá ég frá heim-
sókn páfans til íslands þama úti á
enskri sjónvarpsstöð.
Það var nú gott að koma aftur til
Frakklands eftir þessa 8 daga og þá
mat ég allt miklu betur en áður.
Drekkanlegt vatn, ekki nein olíu-
brák né neinar marflær í því eins og
úti, rafmagn og fullt af öðm sem
mér fannst bara sjálfsagt að hafa áð-
ur. Ég lærði samt hvað ég get verið
ánægð með lítið.
Og munurinn að koma frá Frakk-
landi til íslands var ennþá meiri.
Við emm gjörspillt héma.
Þann 17. júní fór ég á aldarafmæli
Eiffel-tumsins. Þar söfnuðust sam-
an um 600 þúsund manns til að
fylgjast með glæsilegri flugeldasýn-
ingu og fullt af skemmtiatriðum.
Síðustu dagana var ég svo á fullu
við að fara í hin og þessi söfn og
kirkjur og allskonar staði sem ég
hafði alltaf ætlað að fara að sjá allt
árið en æ, mér fannst ég eiga eftir að
vera svo lengi í París að ég sló þessu
alltaf á frest. Svo vissi ég ekki fyrr
en hugsa þurfti til heimferðar.
Það var hálf skrýtið að koma heim
aftur. Lífsgæðakapphlaupið er að
hlaupa með íslendinga í gönur. Allir
lifa um efni fram og kaupa allt sem
þá langar í af því að náunginn við
hliðina á svoleiðis. En mér finnst
æðislega góð tilfinning að allir skuli
þekkja alla. Maður getur farið út
þegar maður vill. Við vitum virki-
lega ekki hvað við eigum gott.
Er ég lít til baka finnst mér eins og
þetta ár hafi bara verið draumur.
Ég lærði mikið á að fara svona út
og ég hvet alla þá sem ganga með
löngun um eins árs dvöl í ókunnugu
landi í maganum, að láta verða af
því. Alveg sama hvert landið er.
Þetta víkkar sjóndeildarhringinn
svo mikið.
Keflavíkurbœr
jjörutíu ára
Við bláan sœ og brimi gnúða kletta
er bœrinn okkar kœri orðinn til
og teygir sig um hjalla og heiðarbrúnir,
já, hœrra upp á móti sólaryl.
Þá aldur hans nú telur tugi ára
við tökum lagið, klœðumst spariflík.
Með opnum huga afmœlinu fögnum,
því okkar stolt er bœrinn, Keflavík.
Og hér býr fólk með hreysti, vit og vilja,
sem vakir yfir byggðarlagsins hag.
Með starfi, íþrótt, list og gleði greinum
því gefst að móta lífsins áralag.
Sem fyrrum berjast sjómenn hörðum höndum
á hrannarslóð, við djúpsins nornaseíð.
I Keflavík á menning merka sögu
og menntagyðjan varðar ungum leið.
Hið litla þorp við lága strönd og víkur
er löngu orðið þroskalegur bœr
með strœti breið og stökkpall nýrra vona,
um staðinn leikur hugsjónanna blœr.
Þar framtíð mótast — fortíð sagan geymir, —
við frelsi œskan lifir, heit og ör.
Og senn mun vorið flytja blóm í bœinn,
þá bjartar nœtur verða með f for.
Lóa Þorkelsdóttir
218 FAXI