Borgin - 01.01.1933, Blaðsíða 22

Rúnar gllllnBmÍ ---- Eftir Walter Grieg.
Höfundur þessarar sögu er
þýskur rithöfundur, sem dval-
ið hefir að undanförnu í
Reykjavík og m. a. lokið viö
að skrifa bók um ísland.
Niðamvrkur var í skóginum,
eins og diinmast getur orðið
uni haustnótt. Engin stjarna,
ekki máni, ekkerl nema myrk-
ur. En Rúnar rataði leiðina, þótt
ekki vœri stjörnubjart eða
mánaskin. Iiann fann stefnuna
á sjer, liann var ralvis eins og
skepnan.
Rúnar var gullnemi. Einhver
lieppnasti gullneminn í Yestur-
botnum. Eins og margir aðrir
hafði Iiann yfirgefið bú og ak-
ur til að grafa gull. Ásamt þeim
fjelögum Jóhanni Ilöglund og
Rauða Antoni bjó hann í bjálka-
kófa fjarri mannabygðnm, í
miðjum myrkviðnum.
Hann var núna að koma úr
kaupstaðnum. Hann bar viiai-
forða á bakinu og honum sólt-
isl gangan seint vegna byrðar-
innar.
„Við verðum víst að setja
ljóskerið upp á þak“, sagði Jó-
hann, sem lá í fletinu.
„Já, við verðum vist að setja
luktina uppá þak“, samsinti
Rauði Anton, kveikti á ljósker-
inu og smeygði sjer út um lág-
ar kofadyrnar til að koma því
fyrir.
„Seint ætlar liann að koma“.
„Kannske gistir liánn ein-
liversstaðar i nótt“.
Jóhann hló. „Mjer lísl ekki
á þetta tilstand í honum“.
„Ekki lái jeg honum það, því
að Tina — það er nú kven-
maður, sem Iiægt er að verða
vitlaus í“.
„En hún lcærir sig elcki um
ueinn“.
„Kannske Rúnar — heldurðu
að hún vilji ekki Rúnar?“
„Það segi jeg þjer satt, hún
lítur ekki við gullnema“.
Hurðinni var hrundið upp og
rauð birtan frá eldinum fjell
á Rúnar, þrekinn og herðabreið-
an.
„Andskolans myrkur“, sagði
hann eins og lil að afsaka, hvað'
liann kæmi seint.
„Þú hefir víst ekki kærl þig
um að fara fyrir myrkur“.
Rúnar hló við. „Það gelur
verið. En þið vilið að ekki er
jeg neitt sjerstaklega lirifinn af
kvenfólkinu“.
»Á? — og heldur ekki af
Tínu ?“ spurði Anton.
„Hún — — hún kærir sig
ekki um okkur gullnemana“.
„Hættu þá við það“, sagði
Jóliann hæðnislega og sneri sjcr
á hina hliðina.
Rúnar hafði lagt frá sjer
byrðina, hengt húfuna á snaga
út við vegginn og sest við borð-
ið til að snæða. En liann hafði
20