Borgin - 01.01.1933, Blaðsíða 18

líu. Höfðu þeir ágæta útivist,
voru 20. júní kl. 4 e. h. undir
iniðjaröarlínu, og eftir 44 daga
siglingu skriðu þeir inn í höfn-
ina í Rio de Janeiro. Höfn sú
er annáluð fyrir það, hvað liún
sje fögur og örugg, og borgar-
stæðið er talið með þeim lang-
prýðilegustu í heimi. Er því
engin furða þó Kristján liafi
orðið lirifinn. „Þið getið nú
nærri“, segir hann, „hvað jeg
muni hafa verið glaður í hjarta
mínu að líta þennan fagra stað,
og hafði jeg lengi óskað þess
meðan jeg var lieima“. En lield-
ur dró úr hrifningunni, þegar
han liugsaði tii þess, að nú átti
liann eftir að fá sjer atvinnu, en
var þarna öllum ókunnur og gal
ekkert bjargað sjer i máli ibú-
anna. Þó greiddist óðar úr fyrir
honum, og betur en hann hafði
framast gert sjer vonir um. Nóg
var um atvinnu, og kaup gott.
Starfaði liann þar fyrst hjá
ensku l'jelagi (því að hann
kunni lirafl í ensku), sem hafði
tekist á hendur áð „búa til
stóra gufuvjel, er átti að hrelnsa
alt vatnið og allan óhreinleika
frá bænum“. Vann hann fyrst
sem óbreytlur verkamaður með
2 milreisa kaupi á dag. En þeg-
ar honum liafði lærst að taia
ensku, liöfðu yfirmenn hans
fengið slíkt traust á honum, að
þeir gerðu hann að umsjónar-
nianni yfir parti af verkinu.
Ilafði hann nú ljettara verk og
Iiærra kaup, 3 milreis, eða a.
m. k. 30 kr. á dag, eftir núver-
andi peningagildi.
„Ljek mjer nú alt í lyndi og
rann lifið áfram i gleði og á-
nægju“.
En litlu síðar veiktist hann af
hlóðsótt, sem var tíður kvilli
á þessum slóðum, varð að leggj-
ast á sjúkrahús og lá þar 3
mánuði. Það var þó hól í máli,
að liann þurfti ekkert að horga
fyrir sig þar. Segir hann, að á
því sjúkrahúsi hafi útlending-
um verið hjúkrað ókeypis, gegn
því að öll skip, sem til borgar-
innar kæmu, greiddu ákveðinn
skatt til þess, og komst ekkert
skip undan því.
Þegar liann skreiddist á fætur,
var liann svo horaður og mátt-
vana, að hann treystist ekki að
taka aftur að sjer erfiðisvinnu
í svo óhollu loftslagi, og þótti
ráðlegast að fara á sjóinn aft-
ur, ef hann ætti ekki að missa
heilsuna. Ekki varð þó af því,
því að hr.nn varð svo heppinn að
rekast á þýskan mann, sem
bauð honum til sin og kvaðst
mundi sjá um að hann næði aft-
ur fullri heilsu. Þjóðverji þessi
var stöndugur karl, átti tvö
gistiliús og eitt ölheituhús, fa-
brica decerveja. Hjá lionum
dvaldi svo Kristján í liinu besta
yfirlæti, og er þar starfandi
þegar áminst hrjef er ritað. Er
hann þá aðeins búinn að vera
tæp tvö ár í höfuðborg Brasilíu,
en er hin ánægðasti yfir því
gagni og skemtun, sem hann
16