Borgin - 01.01.1933, Blaðsíða 8

sveifina, að hnúarnir hvítna.
Setjið öll rifin, piltar! Piltarnir
hjástra við seglin með krók-
loppnum krumlunum og hlóðga
sig á járn-„kóssunum“ í segl-
hrúninni.
()g það stendur heima, að þeg-
ar þeir eru búnir að festa síð-
asta rifið, dynur á vindhviða.
sem þenur seglið svo, að það
verður eins og gríðar-stór
trumbu-belgur.
Pað hvín óhugnanlega í siglu-
köðlunum. Þeir eru strengdir
eins og þrútnar og gildar sinar.
Hafið er orðið eins og ferleg-
ur, rjúkandi seiðketill.
Formaðurinn er eins og klett-
ur. Andlitsdrætirnir eru sem
höggnir í stein, en hann er frán-
eygur eins og ránfugl og sjer
í gegnum særok og sorta. Hann
veit, að hjer er að tefla um líf
eða dauða, hann verður að
sigra eða sökkva. Hann er cins
og vikingur í atgöngu.
Hver maður gætir síns starfs
með huga og hönd. Þeir vita
það allir, að bátinn getur fylt á
hverju augnabliki. — Það er
dauðinn.
Dauðinn á aðfangadagskvöld.
Itokurnar liamast á seglinu, það
brakar og hrestur í siglunni
og siglu-kaðlarnir emja óliugn-
anlegan líksöng.
Báturinn er ýmist á kafi of-
an í öldu-djúpi og freyðir þá
sjórinn í fossum inn j'fir horð-
stokkana, eða þá að hann ríður
í loftinu á hryggnum á risa-öldu
og liendist síðan langar leiðir á
nefið ofan í næsta öldu-dal.
Alt i einu lieyra þeir ógurleg-
an nið, sem í mörgum fossum
væri — það er fyrsta grunn-
brotið, og eru dunurnar svo
miklar, að þær vfirgnæfa of-
viðrið öðru hvoru.
Báturinn tekur nú að nálgast
blindskerin, og þá riður á því,
að formaðurinn þekki þau á
hrimhljóðinu, svo að hónum
megi takast að stýra fram hjá
hvérju einstöku þeirra í tæka
líð. Sjórinn freyðir nú allur og
fyssar, svo að stafnrúmsmaður
getur læplega greint bátslengd
framundan.
Ljósglampi smýgur í gegnum
sorta-vegginn í snöggum bloss-
um. Yitaljósið í Sandey fram-
indan! grenjar köguðurinn.
Báturinn hendist yfir brotsjó,
andartaki siðar skýtur blind-
sker upp kolsvartri hrygg-krypp-
unni fyrir aftan þá. Þarna mun-
aði einu augnabliki að báturinn
hefði farið í spón.
Brýtur fyrir stafni! grenjar
köguðurinn.
Þar freyðir ferlegur l'oss, tæp-
ir fjórar bátslengdir framundan.
Formaðurinn víkur snöggt
við stýrisveifinni. Báturinn læl-
ur vel að stjórn og nú eru þeir
sloppnir fram lijá seinasta blind-
skerinu, en ekki var þar nema
handarbreidd á milli lífs og
dauða.
Bálur á livolfi, — tveir menn
6