Morgunn - 01.12.1968, Blaðsíða 42

120
MORGUNN
Út vil ég, út vil ég undralangt
upp yfir fjöllin háu.
Hér er svo þreytandi þröngt og strangt
og því brýzt hugurinn ungi langt
háveginn — láttu hann hafa ’ann,
hamrana aldrei grafa ’ann!
Og eilífðarvonin og eilífðarþráin herðir á síðustu orðunum.
Hún gerir það vegna þess, að þangað stefnir hún — upp úr
þröngsýninu og þrengsluunum — hátt yfir fjöllin háu.
Hið dýrmætastd við spíritismann.
l>að er það dýrmætasta við spíritismann, að hann gerir
eilífðarþrána réttmæta, hann gerir dýrmætustu von hjart-
ans að fullkominni vissu. Hann segir: Þú lcemst, yfir fjöllin
háu. Þú færð á sínum tíma að sjá mikið útsýni. Þú verður
síðar á þinn hátt fleygur eins og örninn. Þú teygar á þínum
tima himins hreina dag; Þú hraðsiglir loftið með víkings-
hátt yfir hömrum og ströndum,
horfir mót ókunnum löndum.
Og þessi vissa gefur allri helgustu þrá hjartans byr undir
vængi. Finnst yður nú ekki dýrlegt vængjatakið hjá Björn-
stjerne Björnson:
og því brýzt hugurinn ungi langt
háveginn — iáttu hann hafa ’ann,
hamrana aldrei grafa ’ann!
Útsýnið stækkar, sagði ég. Þú átt að fá að komast inn í ei-
lífðarinnar lönd, það er áreiðanlegt, segir spíritisminn. Við
erum komnir þangað, segja vinir okkar bak við fortjaldið,
og þau lönd eru fögur.
Framtíðin ávti dan Ieg.
En framtíðin er þá líka um leið orðin lengri!
Það er ákaflega slæmt að hafa skakkar hugmyndir um
hlutina, því að þá er áreiðanlega víst, að við förum vitlaust